Κυριακή 19 Μαΐου 2024

Άρθρα - Απόψεις

Η Νορβηγία τη δεκαετία του 1960 ήταν μία φτωχή χώρα. Ίσως φτωχότερη και από την Ελλάδα εκείνης της περιόδου. Όμως τον Μάιο του 1963 η νορβηγική κυβέρνηση κήρυξε κυριαρχία στη νορβηγική υφαλοκρηπίδα, δηλώνοντας ότι οι φυσικοί πόροι ανήκουν στο νορβηγικό κράτος και μόνον ο βασιλιάς (στην πράξη η κυβέρνηση) έχει την εξουσία να χορηγεί άδειες για εξερεύνηση και παραγωγή υδρογονανθράκων.

Όταν το 1923 ο Πάγκαλος με τον Πλαστήρα μετά τη μικρασιατική καταστροφή σχημάτισαν τη στρατιά του Έβρου και απειλούσαν να καταλάβουν την Κωνσταντινούπολη, «όπλισαν» τον Ελευθέριο Βενιζέλο να επιτύχει τη συνθήκη της Λωζάνης στις συνομιλίες με τον Κεμάλ, που κατοχύρωναν τα νησιά του Αιγαίου και τη Δυτική Θράκη. Μάλιστα τότε ο Ινονού είχε κατηγορήσει τον Κεμάλ ότι έδωσε στους Έλληνες παραπάνω από όσα δικαιούντο

Εμείς, οι φίλοι, οι γνωστοί, οι γείτονες, οι άγνωστοι, κάθε θύτη ή θύματος! Εμείς, που με το άκουσμα κάθε θλιβερού γεγονότος σπεύδουμε να καταδικάσουμε, να φωνάξουμε, να ουρλιάξουμε, να απειλήσουμε τον θύτη ή τους θύτες.Εμείς, που παθιασμένα εξωτερικεύουμε όλο το μένος, υπέρ του θύματος ή των θυμάτων. Εμείς, που εμφανιζόμαστε με την κραυγαλέα "ευαισθησία" κάθε φορά που πληροφορούμαστε για αποτρόπαια γεγονότα..Πολύ δε, περισσότερο όταν αυτά αγγίζουν την Αρχαία Τραγωδία.

Η αρχαία Ολυμπία είναι ένας τόπος με ιδιαίτερη ιστορική και ιδεολογική σημειολογία. Ονομαζόταν Ιερό Άλσος, Άλτις. Χτισμένη στη βόρεια όχθη του ποταμού Αλφειού έχει ίχνη ανθρώπινης παρουσίας από τη Νεολιθική περίοδο. Στην πορεία της κατέληξε να γίνει το μεγαλύτερο θρησκευτικό κέντρο του αρχαίου κόσμου. Εκεί δημιουργήθηκε ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου, το χρυσελεφάντινο άγαλμα του Διός από τον Φειδία.


Η μελέτη της ιστορίας μας δείχνει ότι οι επιτυχημένοι πολιτικοί σχεδιάζουν εκ των προτέρων τις κινήσεις τους, ασκώντας ηγετικό ρολό και δεν παρασύρονται από το ρεύμα των εξελίξεων.

Με όσα συμβαίνουν σήμερα σ’ όλη την ανθρωπότητα με κίνδυνο του αφανισμού της, αναρωτιέται κανείς μήπως είναι προτιμότερο να είχαμε λιγότερο «φως», λιγότερη τεχνολογία, λιγότερες ανέσεις , αλλά να ήμασταν σίγουροι πως θα φύγουμε απ’ τον κόσμο τούτον μ’ όποιον τρόπο θέλει η μοίρα του καθενός κι όχι με τον πιο φρικτό, που επιθυμούν κάποιοι «ισχυροί» της γης;

Μου διηγήθηκαν μια ενδιαφέρουσα και διδακτική ιστορία, ρωτώντας στο τέλος τη γνώμη μου.Σε μία συμπαθή χώρα της Κεντρικής Αφρικής - που δεν φημίζεται για τη δημοκρατία της - όλα πήγαιναν όπως τα ήθελαν οι τοπικοί άρχοντες. Χρόνια στην εξουσία, έμαθαν καλά πως να χειρίζονται τον κόσμο. Κυβερνούσαν με αδιαφάνεια, έβρισκαν τους πόρους για να χρηματοδοτούν στοχευμένα διαύλους ενημέρωσης και μέσω αυτών οι κάτοικοι μάθαιναν ότι όλα βαίνουν καλώς και ότι είναι πολύ τυχεροί που έχουν αυτούς στο τιμόνι.

Τον 8ο αιώνα π.Χ., στην Αρχαία Ήλιδα του βασιλιά Ίφιτου ο Ελλαδικός χώρος υπέφερε από συνεχείς εμφύλιους πολέμους. Απελπισμένος ο βασιλιάς Ίφιτος ζητά από τους θεούς βοήθεια για να σώσει την Ελλάδα. Το Μαντείο των Δελφών του φέρνει τον ξεκάθαρο χρησμό : "Οι Έλληνες να επανασυστήσουν τους Ολυμπιακούς Αγώνες". Δηλαδή να ξαναβρούν τον παλιό τους εαυτό, αναζητώντας τη χαμένη αρετή τους που εκφράζεται μέσα από το Ολυμπιακό ιδεώδες.

Είναι ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι στις μέρες μας πολλοί άνθρωποι προσπαθούν να αναπτύξουν ικανότητες με τις οποίες ευελπιστούν να γίνουν καλύτεροι και πιο πετυχημένοι. Η αλήθεια είναι ότι είναι μία σωστή νοοτροπία μιας και από τη στιγμή που κάποιος παίρνει μία τέτοιου είδους απόφαση, καταλαβαίνει ότι κάποια πράγματα τα οποία θεωρούσε σημαντικά στη ζωή του, τελικά δεν ήταν.