Η μελέτη της ιστορίας μας δείχνει ότι οι επιτυχημένοι πολιτικοί σχεδιάζουν εκ των προτέρων τις κινήσεις τους, ασκώντας ηγετικό ρολό και δεν παρασύρονται από το ρεύμα των εξελίξεων.
Γράφει ο Γεώργιος Μπακογιάννης
Χημικός Μηχανικός
Μεγάλοι ηγέτες στη σύγχρονη πολιτική ιστορία οι οποίοι άφησαν ανεξίτηλο το αποτύπωμα τους ήταν οι Τσόρτσιλ και ο Ντε Γκωλ. Δεν είναι τυχαίο, διότι και οι δυο ήταν βαθειά γνώστες της ιστορίας και γνώριζαν ότι μη ερμηνεύοντας τις ειδικά ταραγμένες ιστορικά εποχές του 17, 18 και 19 αιώνα δεν θα κατάφερναν με μαεστρικό τρόπο να στηρίξουν τα κράτη τους σε τρικυμιώδεις καιρούς. Η ιστορία επαναλαμβάνεται και αυτοί οι δυο μεγάλοι πολιτικοί ηγέτες το γνώριζαν.
Εκτός από μεμονωμένα πρόσωπα της πολιτικής σκηνής υπάρχουν κράτη τα οποία ακολουθούν συγκεκριμένα δόγματα, και τα οποία οι ηγέτες τους πρέπει να τα ακολουθούν με ευλαβικότατα. Η Γαλλία από τη μια ακολουθεί εδώ και αιώνες το δόγμα του raison d'état που σημαίνει ότι το κράτος θα χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε μέσο για να στηρίξει τα συμφέροντα του παντού. Η Αμερική από την άλλη, πιστή εδώ και εκατό χρόνια στο "Διάγγελμα του προέδρου των ΗΠΑ Ουΐλσον (1918)" με χαρακτηριστικό σημείο «Μια γενική ένωση των εθνών πρέπει να διαμορφωθεί κάτω από συγκεκριμένες ρήτρες για τον σκοπό της παροχής αμοιβαίων εγγυήσεων της πολιτικής ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας εξίσου τόσο σε μεγάλες όσο και σε μικρές χώρες προκειμένου να εξασφαλίζεται η Διεθνής Ειρήνη» διαμορφώνει την εξωτερική της πολιτική και βέβαια έθεσε τις βάσεις ότι η Αμερική θα είναι ο παγκόσμιος θεματοφύλακας της ειρήνης.
Τι είναι όμως αυτό που ωθεί τους κυβερνήτες να έχουν μια πολιτική στάση στο να άγονται: Μα φυσικά το πρωταρχικό κίνητρο το οποίο τους υπαγορεύει είναι ένα και μοναδικό πράγμα. Μείνε στην εξουσία. Μπορεί ο συγκεκριμένος τρόπος σκέψης να συμβάλλει στην αυτοσυντήρηση του πολιτικού και στην εσωτερική κομματική ηρεμία, αλλά δυστυχώς δε συνδέεται με τη καινοτομία, την τόλμη, το πατριωτισμό, την ευφυΐα, ή την ανάδειξη μιας διαχρονικής κληρονομιάς. Δυστυχώς στην Ελλάδα το βιώνουμε τα τελευταία 26 χρόνια, όπως το ίδιο βιώνουμε τα τελευταία 21 χρόνια μέσω της πολιτικής στην Ε.Ε. Κύριο πρόβλημα της Ελλάδας είναι η αναποφασιστικότητα, οι εσωτερικές διχόνοιες, η αναβλητικότατα και η πολιτική του «μηδενικού λάθους» από αυτούς που ασκούν εξουσία. Η δε Ευρώπη χαρακτηρίζεται από σοβαρό έλλειμμα αξιοπιστίας και έντονη δημοσιονομική πειθαρχία, ξεχνώντας τις πανανθρώπινες άξιες του διαφωτισμού. Μια πολιτική που εξαντλείται αποκλειστικά σε λογιστικούς ελέγχους. Μια πολιτική που δε διαπνέεται από κοινωνική ισορροπία και ηρεμία, αλλά που αμβλύνει τις διαφορές μεταξύ βορρά και νότου. Αμβλύνει τη φτώχια. Μια Ευρώπη καθηλωμένη στις ορέξεις της Αμερικής. Μια Ευρώπη αδύναμη να καθοδηγεί τις εξελίξεις, άλλα ακολουθεί με βραδύτητα αυτές.
Αν οι Έλληνες κυβερνήτες θέλουν να ηγούνται και όχι να άγονται θα πρέπει να σταματήσουν να ενδίδουν στην εσωκομματική πολιτική ισχύ, να σταματήσουν να ασχολούνται με τις δημοσκοπήσεις, να διακόψουν τις πιεστικές σχέσεις με τα ΜΜΕ, να έχουν μια σταθερή και καθαρή πολιτική στάση και βέβαια να σταματήσουν τη μικροπολιτική του κομματικού ηγέτη.
Να θυμίσω σε όλους αυτούς τους «ηγέτες» με τις υποτιθέμενες «νίκες» τους ότι οι Ρωμαίοι μετά από κάθε νίκη που την πανηγύριζαν δεόντως, φρόντιζαν πίσω από ακριβώς τους θριαμβευτές στρατηγούς τους να υπάρχει ένας άνθρωπος που τους υπενθύμιζε ψιθυριστά το ότι ήταν και παρέμεναν θνητοί. Τους υπενθύμιζαν ότι κάποια στιγμή θα γίνουν «τέως» και οι συμπολίτες τους κάποια στιγμή θα απαριθμούσαν τα επιτεύγματα τους.
Εμείς, οι πολίτες από τη πλευρά μας θα πρέπει να θυμίζουμε σε αυτούς που άγονται σε κυβερνητικό ή τοπικό επίπεδο, ότι θα τιμωρηθούν λόγω της πολιτικής τους έπαρσης και της ηθικής κατάπτωσης που έχουν περιέλθει. Ίσως, να καταφέρουμε να σώσουμε ότι είναι δυνατό να σωθεί.
