Σε λίγα ζητήματα είμαι απόλυτος. Για τον Μπάμπη Γιάλπα – αναφερόταν ως Γκέλμπεσης με πολλή αγάπη, σαν να ήταν το χαϊδευτικό του – όμως μπορώ να πω με απόλυτη βεβαιότητα μερικά πράγματα Ήταν ο καλύτερος άνθρωπος της περιοχής μας. Αγαπούσε τους ανθρώπους χωρίς καμιά υστεροβουλία.
Ήταν ο πιο αγαπητός σε όλα τα γειτονικά χωριά, εκτός από το δικό μας την Αυγή, στη Δαφνιώτισσα, στην Κεραμιδιά, στον Άη – Λια, στην Εφύρα, στην Οινόη, στη Δάφνη, στον Κάμπο, στο Λόπεσι, στο Σούλι, στο Κέντρο, στο Βελανίδι, στη Ρουπακιά, στο Αγραπιδοχώρι, στο Σιμόπουλο, στο Κολοκυθά, στο Ρουπάκι κλπ. Αλλά και στην Αμαλιάδα οι αναφορές του ήταν ισχυρές.
Ήταν Πρόεδρος για δύο τετραετίες μετά το 1974. Ήταν πρόεδρος για όλους τους κατοίκους σε μια εποχή που τα κομματικά πάθη ήταν σε έξαρση. Έτρεχε για όλους στο χωριό, ήταν από τους πρώτους που σταμάτησε τις κομματικές διακρίσεις. Έτρεχε να βοηθήσει όποιον καταλάβαινε ότι είχε ανάγκη, ακόμα και πριν το ζητήσει. Ήταν ράφτης στο χωριό και στο Κέντρο, στου Μαματσαούσι. Γυρνούσε όλα τα γειτονικά χωριά με τη μηχανή του και όπου έβλεπε άνθρωπο σφύριζε με το δικό του μοναδικό τρόπο. Ήταν ο χαιρετισμός του. Και σαν τον άκουγαν, έλεγαν το όνομά του – περνάει ο Γκέλμπεσης – και ένιωθαν την αύρα της προσωπικότητάς του και της αγάπης του.
Ήταν πάντα πρόσχαρος, με τον καλό λόγο στο στόμα. Πάντα κερνούσε. Σαν πήγαινε στο καφενείο δεν προλάβαινε κανένας να κεράσει την ομήγυρη, το έκανε πρώτα αυτός. Η παρουσία του σκόρπιζε αγάπη και ομορφιά. Όταν τον σκεπτόμουνα, αναρωτιόμουνα το εξής: Πώς γίνεται καλός και αγαπητός ένας άνθρωπος;
Όταν ήμουνα υποψήφιος βουλευτής στην Ηλεία το 2004, πάντα με συνόδευε ο Μπάμπης τα βράδια που δεν είχε δουλειά. Και ήταν τόσο δημιουργική η παρουσία του, που τον απολάμβανα με πολύ ξεχωριστό τρόπο. Δεν κρύβω ότι διδασκόμουνα από τη συμπεριφορά του.
Ήταν η εμβληματική μορφή από τους παλιούς του χωριού. Είναι αυτός που σφράγισε την εποχή του. Ο Μπάμπης έφυγε από τη ζωή στις 3 Μαΐου 2018. Ο χαιρετισμός μου δεν ήταν υποχρέωση. Ήταν ψυχική ανάγκη γιατί τον αγάπησα και τον θαύμασα. Ήταν μεγαλείο αγάπης και ομορφιάς. Είχε χρυσαφένια σκιά!
Δύο ξεχωριστοί άνθρωποι αλλά και οι δύο μεγαλύτεροι γλεντζέδες του χωριού μας, της Κάτω Λουκάβιτσας, και όχι μόνο. Ο Γκέλμπεσης και ο Μπακοδήμος. Άνθρωποι του αγώνα και της ομορφιάς της ζωής. Τυχεροί όσοι τους γνωρίσαμε. Μακάρι να τους μοιάζουμε…Μαζί τους ο μεγάλος μας ψάλτης και εραστής της μουσικής, ο Μπαρούνης.
Φίλε Μπάμπη
Μαζί σου φεύγει συμβολικά μια εποχή, μια γενιά πολύπαθη και αγωνιστική, που πάλεψε σκληρά με τη φτώχεια και έφερε προκοπή και πρόοδο.
Στη ζωή δύο βασικά πράγματα ζητάμε: να κλείσουμε τον κύκλο της σε πολύ μεγάλη ηλικία και να υπηρετήσουμε το καλό και την αρετή. Να αγαπήσουμε τους ανθρώπους.
Και εσύ τους αγάπησες. Βοήθησες και στήριξες όσους είχαν ανάγκη. Έτρεχες για όλους. Γι’ αυτό αγαπήθηκες όσο κανένας άλλος στον τόπο μας.
Δημιούργησες μια αγαπητή και πρόσχαρη οικογένεια. Ως πρόεδρος έδωσες δείγματα άριστης γραφής.
Όλοι μας ζητούσαμε το λόγο σου και την παρέα σου. Όσοι σε γνωρίσαμε, σε αγαπήσαμε και σε έχουμε στην καρδιά μας.
Ξέρουμε ότι δύσκολα υπάρχουν τόσο καλοί άνθρωποι.
Θα σε θυμόμαστε και θα σε νοσταλγούμε, γιατί μας έχεις αφήσει καλά σημάδια στην ψυχή και στη σκέψη μας.
Πάντα θα μιλάμε για σένα, για την αγάπη και για την ομορφιά που τόσο γενναιόδωρα μας χάριζες.
Είσαι ο αγαπημένος Μπάμπης όλων των γειτονικών χωριών και όχι μόνο του δικού μας χωριού.
Όλοι το ίδιο ταξίδι κάνουμε. Εκεί πάμε όλοι.
Η διαφορά και η πρόκληση είναι να δώσουμε νόημα στη ζωή μας – να αγαπήσουμε τον άνθρωπο. Ζωή χωρίς αγάπη δεν είναι ζωή – είναι απλή ύπαρξη.
Και εσύ έκανες το καθήκον της ζωής στο ακέραιο.
Φίλε Μπάμπη
Καλό σου ταξίδι
Ο Γκέλμπεσης ως Πρόεδρος καταθέτει στεφάνι στο Ηρώο. Δεκαετία του 1970.
Η ομορφιά του Μπάμπη ήταν μοναδική. Ένιωθες ότι στο χορό γευόταν το μεγαλείο της ζωής!
Δηλωτή (μάλλον) στο καφενείο. Το άλλο παιχνίδι που είχε την τιμητική του ήταν η πρέφα. Πάντα ήταν εντυπωσιακή η όλη τελετουργία τους. Δεξιά διακρίνεται Ο Θανάσης Σουγλέρης.
Ο Μπάμπης επί το έργον. Ήταν οι εποχές που έραβαν όλοι τα παντελόνια τους και τα γιορτινά κοστούμια τους. Και εμείς οι πιτσιρικάδες ονειρευόμασταν το πρώτο μας μακρύ παντελόνι για να …μεγαλώσουμε.
