Από τα τέλη του Ιουλίου μέχρι τα τέλη Αυγούστου του τρέχοντος έτους (2023) ήμουνα για περίπου 5 εβδομάδες στην ημετέρα πατρίδα μου, που είναι το Τραγανό Ηλείας, όπου έχω γεννηθεί.
Γράφει ο Δρ. Σπυρίδων Παρασκευόπουλος
Ομότιμος καθηγητής στην Οικονομική Σχολή
του Πανεπιστημίου της Λειψίας
Έδρα: Μακροοικονομικής
Κατοικώ στην Γερμανία από το Δεκέμβριο του 1961. Έρχομαι όμως, συχνά στην ημετέρα πατρίδα μου την Ελλάδα και ιδιαίτερα στο χωριό μου το Τραγανό με εξαίρεση μόνον τα 7 χρόνια της δικτατορίας των συνταγματαρχών (1967-1974) και δύο χρόνια από τη περίοδο της COVID πανδημίας (2020-2021).
Κάθε φορά απολάμβανα με την οικογένειά μου την ωραία μας πατρίδα Ελλάδα με το πάντα λαμπρό της ήλιο, τις καταπληκτικές παραλίες της, τα μοναδικά στον κόσμο ιστορικά μνημεία της, τα πολύ νόστιμα φαγητά της καθώς και τους φιλόξενους και πάντα γελαστούς συγγενείς μας, τους τοπικούς φίλους μας και τους λοιπούς αγαπητούς συμπατριώτες μας. Αυτά όμως δεν μας εμπόδιζαν να παρατηρούμε συγχρόνως και τα πάρα πολλά αρνητικά που συνέβαιναν και δυστυχώς εξακολουθούν να συμβαίνουν ακόμη και μέχρι σήμερα στην ελληνική καθημερινότητα.
Και μάλιστα να συμβαίνουν με την πλήρη ανοχή όχι μόνον των πολιτών αλλά πολύ περισσότερο της γενικής κρατικής διοίκησης, δηλαδή της εκάστοτε Κυβέρνησης. Αυτά τα αρνητικά γεγονότα μετριάζουν σημαντικά τα προαναφερθέντα θετικά της Ελλάδας.
Θα αναφερθώ μόνον σε μερικά συμβάντα που έζησα και φέτος στις 5 εβδομάδες παραμονής μου στο χωριό μου Τραγανό, που έκαναν την παραμονή μου σχεδόν ανυπόφορη.
Πιστεύω ότι όλα αυτά, που εν συνεχεία θα αναφερθώ συμβαίνουν δυστυχώς, ίσως μόνον με μερικές λίγες εξαιρέσεις περίπου με το ίδιο στιλ και με την ίδια ένταση σε όλη την επικράτεια της Ελλάδας.
Τις αιτίες αυτής της ανυπόφορης κατάστασης θα τις συνοψίσω στα εξής δύο γεγονότα, που έχουν γίνει στην καθημερινή τους ζωή – θέλω να πιστεύω σχεδόν σε όλους τους Έλληνες πολίτες - συνηθισμένα πλέον γεγονότα χωρίς όμως τη θέληση των περισσοτέρων:
α) στην τάση πολλών πολιτών να θέλουν να παρανομούν και
β) στην αδιαφορία (αδυναμία) πολλών κρατικών λειτουργών να επιβάλουν την ισχύ (εφαρμογή) των νόμων του κράτους, που το ίδιο το κράτος έχει θεσμοθετήσει.
Έτσι πολίτες και κρατικοί λειτουργοί συμβάλουν και ανέχονται με τις συμπεριφορές τους την ύπαρξη παρανομίας και γενικά την ύπαρξη μίας σχετικής αναρχίας στην Ελλάδα με αρνητικές συνέπειες για όλους.
Πριν αναφερθώ όμως πιο συγκεκριμένα σε μερικά αρνητικά γεγονότα που έζησα τις 5 εβδομάδες της καλοκαιρινής παραμονής μου εφέτος στο Τραγανό, θα ήθελα προηγουμένως να υπενθυμίσω και περισσότερο μάλιστα να ρωτήσω, ποιες υποχρεώσεις ενάντια στην παρανομία και στην κρατική ανοχή της παρανομίας και της σχετικής αναρχίας ανέλαβε με την εκλογή της το 2019 η Κυβέρνηση Μητσοτάκη, όταν ψήφισε τον ειδικό Νόμο 4622, που η ίδια τον ονόμασε Επιτελικό;
Ο Νόμος "Επιτελικό Κράτος: οργάνωση, λειτουργία και διαφάνεια της Κυβέρνησης, των κυβερνητικών οργάνων και της κεντρικής δημόσιας διοίκησης", στόχευε και εξακολουθεί να στοχεύει την εξάλειψη της κρατικής ανοχής της παρανομίας και της τάσης αναρχίας των Ελλήνων πολιτών.
Σύμφωνα με την Κυβέρνηση ο σκοπός του Νόμου αυτού ήταν και είναι να υπενθυμίσει και να τονίσει σε όλους τους κρατικούς λειτουργούς, ότι η ύπαρξη και οι στόχοι της Κεντρικής Δημόσιας Διοίκησης, δηλαδή της κρατικής εξουσίας (της Κυβέρνησης), είναι:
- "η εκτέλεση και διαφύλαξη των επιταγών του Συντάγματος και των νόμων,
- η προστασία του δημοσίου συμφέροντος,
- η μέριμνα για την παροχή ποιοτικών δημοσίων υπηρεσιών στην κοινωνία και
- η εν γένει η προστασία της ισότητας, της δικαιοσύνης και της κοινωνικής αλληλεγγύης"
Αυτός ο νόμος λέει λοιπόν κάτι, που σε ένα Κράτος δικαίου, όπως θέλει να είναι η Ελλάδα, πάντα ισχύει και θα έπρεπε να ισχύει και χωρίς την ύπαρξη αυτού του λεγόμενου Επιτελικού νόμου!!!
Μερικά από αυτά που έζησα στις 5 καλοκαιρινές εβδομάδες στο Τραγανό.
(α) την ηχορύπανση από μηχανάκια, μοτοσυκλέτες και αυτοκίνητα,
(β) την ηχορύπανση από μουσικές ραδιοφώνων, μαγνητοφώνων στα σπίτια και
στις αυλές τους, σχεδόν καθημερινά,
(γ) την ηχορύπανση από τα γαυγίσματα των σκυλιών και
(δ) την ηχορύπανση από τα στρατιωτικά αεροπλάνα του στρατιωτικού αεροδρομίου
Ανδραβίδας.
(α) Η ηχορύπανση από μηχανάκια, μοτοσυκλέτες και αυτοκίνητα
Νομίζω ότι μπορώ να ισχυριστώ ότι στα ίσως 100 και περισσότερα μηχανάκια που κυκλοφορούν νύχτα και ημέρα στο Τραγανό τουλάχιστον στα 90 έχουν οι ιδιοκτήτες τους παραποιήσει την εξάτμισή τους έτσι, ώστε να προκαλούν τεράστιο ανυπόφορο εκκωφαντικό θόρυβο. Αυτό ισχύει εν μέρει και για τις υπάρχουσες μοτοσυκλέτες και για μερικά αυτοκίνητα.
Το άρθρο 15 του αναθεωρημένου Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας απαγορεύει την κυκλοφορία κάθε οχήματος που εκπέμπει ουσίες ή προϊόντα βλαπτικά για την υγεία του ανθρώπου καθώς και θόρυβο πέραν των επιτρεπόμενων ορίων. Στην περίπτωση που ένα όχημα δεν πληροί τις προβλεπόμενες προδιαγραφές, επιβάλλεται διοικητικό πρόστιμο 200 ευρώ και αφαιρούνται τα στοιχεία κυκλοφορίας καθώς και το δίπλωμα οδήγησης για 30 ημέρες. Εδώ θα πρέπει να τονιστεί ότι τα αφαιρούμενα στοιχεία (πινακίδες) κρατούνται στην αρμόδια Αρχή (Υπηρεσία Συγκοινωνιών) μέχρι να προσκομιστεί από τον παραβάτη σημείωμα αυτής της Αρχής για την καταλληλόλητα του οχήματος από πλευράς εκπομπής καυσαερίων ή θορύβων.
Μία ιδιαιτερότητα ενός γείτονά μου ήταν ότι κάθε πρωί (περίπου στις 8) και τα απογεύματα (περίπου στις 18) πριν ξεκινήσει και φύγει με το τρακτέρ του, άναβε τον κινητήρα του τρακτέρ και το άφηνε, για άγνωστους λόγους, αναμένω για περίπου μία ώρα. Εκτός από τον πολύ ενοχλητικό θόρυβο ήταν πολύ ανυπόφορη και η μυρουδιά του Ντίζελ.
Δυστυχώς δεν είχα καμία θετική ανταπόκριση ούτε από το γείτονα αλλά ούτε και από τις τοπικές αστυνομικές αρχές που απευθύνθηκα καταγγέλλοντας την ύπαρξη αυτών των πολλαπλών παράνομων φαινομένων.
Από ότι γνωρίζω η εντολή που έχει δοθεί σε όλους τους Τροχονομικούς ελέγχους για όλες αυτές τις παραβάσεις είναι σαφής: Αυτόφωρο για τους παραβάτες, κατάσχεση του οχήματος, αφαίρεση εγγράφων και διπλώματος και βαρύ πρόστιμο.
(β) η ηχορύπανση από μουσικές ραδιοφώνων και μαγνητοφώνων
Σχεδόν καθημερινώς, στις 5 εβδομάδες που έμεινα στο Χωριό μου υπήρξαν κοντινοί ή κάπως μακρινοί γείτονες, που έπαιζαν τα ραδιόφωνά τους ή τα ηλεκτρονικά τους μαγνητόφωνα, αρχίζοντας από τις μεσημεριανές μέχρι τις πρωινές ώρες τη άλλης ημέρας, με τέτοια ένταση ώστε οι μουσικές τους να εμποδίζουν κάθε είδους ησυχίας και μεσημεριανού ή νυχτερινού ύπνου. Οι δικαιολογίες τους ήταν επέτειοι γενεθλίων, βαπτίσα παιδιών, αρραβώνες, γάμοι και ονομαστικές γιορτές.
Το αδίκημα όμως αυτό τιμωρείται με πρόστιμο, ως πταίσμα, από τον Ποινικό Κώδικα, με το άρθρο 417 το οποίο μιλάει γενικά για τη διατάραξη της ησυχίας από κρότους και θορύβους και από Αστυνομικές διατάξεις που μιλούν ειδικότερα για τη λεγόμενη κοινή ησυχία.
Σύμφωνα με την Αστυνομική Διάταξη, τις ώρες κοινής ησυχίας απαγορεύονται σχεδόν τα πάντα που προκαλούν θόρυβο (εργασίες, ραδιόφωνα, χοροί, τραγούδια, φωνασκίες, διαπληκτισμοί). Επίσης απαγορεύεται στις ώρες μη κοινής ησυχίας η με μεγάφωνα διαλάληση εμπορευμάτων ή καλλιτεχνικών και άλλων εκδηλώσεων.
Δυστυχώς σε όλα αυτά που ανάφερα δεν βρήκα κάποια κατανόηση ούτε από τους προκαλούντες τους θορύβους αλλά ούτε και από τις υπεύθυνες αστυνομικές αρχές.
(γ) η ηχορύπανση και οι ενοχλήσεις από τα γαυγίσματα των σκυλιών
Τριγύρω από το σπίτι μου υπάρχουν 5 γείτονες που έχουν το λιγότερο 2 σκυλιά ο καθένας. Τα γαυγίσματά τους ήταν καθημερινά και νυχτερινά τόσο ενοχλητικά, που κατά τη διάρκεια του γαυγίσματος ήταν μία συζήτηση στην αυλή ή στη βεράντα του σπιτιού μου σχεδόν αδύνατη.
Η ένταση του γαβγίσματος σκυλιών κυμαίνεται σύμφωνα με τους ειδικούς στα 85-120 ντεσιμπέλ, δηλαδή στο ίδιο επίπεδο που κυμαίνεται ο θόρυβος από κομπρεσέρ, τρυπάνια, αλυσοπρίονα και συναγερμούς. Το ανεκτό όριο θορύβου, όπως ανωτέρω αναφέρθηκε είναι το πολύ 45 ντεσιμπέλ.
Κατά την ελληνική νομοθεσία δεν είναι μόνον οι πολίτες που πρέπει να τηρούν τις ώρες κοινής ησυχίας, αλλά και τα κατοικίδια ζώα τους. Η σχετική νομοθεσία ορίζει. Ότι όλοι οφείλουμε να σεβόμαστε τον συνάνθρωπο μας και τις ώρες κοινής ησυχίας του. Επίσης, πρέπει να τηρούνται οι όροι ευζωίας ενός ζώου. Η μη τήρηση των ωρών κοινής ησυχίας, όπως και η περίπτωση ενός σκύλου που γαυγίζει μόνιμα σε εξωτερικό χώρο ή σε ένα μπαλκόνι, όχι μόνον απαγορεύεται αλλά και τιμωρείται αυστηρά. Ο νόμος αναφέρει: «Όποιος ζει σε αστική περιοχή και διαταράσσει με θορύβους και φωνασκίες την ησυχία των κατοίκων, κατά τις ώρες κοινής ησυχίας, ή είναι κάτοχος κατοικίδιου ζώου που θορυβεί και ο κάτοχος δεν λαμβάνει μέτρα προκειμένου να αποφευχθεί η όχληση των περιοίκων, ενεργεί παράνομα.» Ο κηδεμόνας ενός σκύλου θα πρέπει να γνωρίζει, επίσης, ότι σύμφωνα με το άρθρο 9 παρ.3 εδάφιο ε του Ν.4830/2021, «εφόσον ο σκύλος διαμένει στην αυλή, ή σε άλλο εξωτερικό χώρο, οφείλει να παρέχει καθαρό κατάλυμα για ανάπαυση, το οποίο να είναι δροσερό και σκιασμένο το καλοκαίρι, και επαρκώς προστατευμένο από το κρύο και τον αέρα τον χειμώνα. Το κατάλυμα για ανάπαυση πρέπει να προστατεύεται από τη βροχή, το χιόνι και τα λιμνάζοντα ύδατα. Εφόσον ο σκύλος διαμένει σε εξωτερικό χώρο, ο χώρος αυτός πρέπει να καθαρίζεται τακτικά“. Το άρθρο 35 του Ν.4830/2021 ορίζει ότι: «η παράλειψη τήρησης των κανόνων ευζωίας, των υγειονομικών διατάξεων και των αστυνομικών διατάξεων περί κοινής ησυχίας για τα ζώα συντροφιάς που διατηρούνται σε μονοκατοικίες και διαμερίσματα τιμωρείται με πρόστιμο 500 ευρώ ανά ζώο».
Επειδή αρκετά κατοικίδια δεν είναι εκπαιδευμένα και οι κηδεμόνες τους συνήθως εργάζονται, τα αφήνουν σε εξωτερικούς χώρους, ή στα μπαλκόνια των διαμερισμάτων τους. Αποτέλεσμα είναι, οι γείτονες να ενοχλούνται σημαντικά. Σε αυτήν την περίπτωση ο ενοχλούμενος γείτονας προχωρά, όπως έκανα και εγώ, σε παρατήρηση, ή σύσταση, και εφόσον ο ιδιοκτήτης του ζώου δεν «συμμορφωθεί», καλείται η Αστυνομία για καταγραφή του συμβάντος.
Δυστυχώς όμως στην περίπτωσή μου με αγνόησαν όχι μόνον οι κάτοχοι των σκύλων γείτονες αλλά ούτε και η Αστυνομία. Στη συνέχεια, θα μπορούσα να προχωρήσω σε ασφαλιστικά μέτρα, ζητώντας ο ιδιοκτήτης να περιορίσει το σκύλο του (τα σκυλιά του) σε εσωτερικό χώρο. Στην περίπτωση που ο κάτοχος επιθυμεί να παραμείνει ο σκύλος του στον εξωτερικό συγκεκριμένο χώρο, θα πρέπει να τον εκπαιδεύσει, ώστε να μη γαβγίζει αδικαιολόγητα. Παράλληλα, να έχει την εποπτεία του, έτσι ώστε να μη διαταράσσει την κοινή ησυχία. Για μένα βέβαια, στις λίγες ημέρες των διακοπών μου, αυτές οι διαδικασίες αποτελούν „όνειρα θερινής νύχτας“.
(δ) η ηχορύπανση από τα στρατιωτικά αεροπλάνα του στρατιωτικού αεροδρομίου
Ανδραβίδας.
Διάβαζα ότι η 117 Πτέρυγα Μάχης του αεροδρομίου Ανδραβίδας είναι ένα από τα πιο ενεργά στρατιωτικά αεροδρόμια της Ευρώπης. Κάθε εβδομάδα από Δευτέρα μέχρι και Παρασκευή οι απογειώσεις τις πρωινές και απογευματινές ώρες καθώς και οι προσγειώσεις τις μεσημεριανές και βραδινές ώρες, των στρατιωτικών αεροπλάνων, που γίνονται συχνά την ημέρα και μερικές φορές και τη νύχτα, δημιουργούν ένα τρομακτικό βροντερό και εκκωφαντικό θόρυβο, που αν δεν κλείσεις τα αυτιά σου με τα χέρια σου υπάρχει άμεσος κίνδυνος καταστροφής των τυμπάνων των αυτιών σου. Σε συζητήσεις με τους συγχωριανούς, που τους ρωτούσα πως υποφέρουν και αντέχουν αυτή την κατάσταση καθημερινώς τόσα χρόνια, μου απαντούν ότι δεν ακούν πλέον τους θορύβους. Πράγματι αυτό είναι αλήθεια, διότι οι περισσότεροι πάνω από 50 χρονών, έχουν γίνει εξαιτίας αυτών των απάνθρωπων θορύβων βαρήκοοι. Σε μερικούς πιο ηλικιωμένους μάλιστα, η βαρηκοΐα τους έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις ώστε να μη μπορείς ακουστικώς ούτε καν να συνεννοηθείς μαζί τους.
Το αεροδρόμιο της Ανδραβίδας του οποίου η κατασκευή άρχισε το 1955 και τελειοποιήθηκε το 1961 με βάση τις σημερινές ισχύουσες διατάξεις, όταν γίνεται η χωροθέτηση νέων αεροδρομίων, που οι επιπτώσεις της ηχορύπανσης και των καυσαερίων στην υγείαν των ανθρώπων λαμβάνονται υπόψη, δεν θα έπρεπε να είχε κατασκευαστεί σε αυτή την περιοχή. Διότι γύρω από το αεροδρόμιο που βρίσκονται οι Δήμοι Ήλιδας με περίπου 32.000 κάτοικους σε περίπου 5 μέχρι 15 χιλιόμετρα απόσταση από το αεροδρόμιο, ο Δήμος Πηνειού με περίπου 21.000 κάτοικους σε περίπου 2,0 μέχρι 10 χιλιόμετρα απόσταση καθώς και ο Δήμος Ανδραβίδας - Κυλλήνης με περίπου 22.000 κάτοικους σε περίπου 2,5 μέχρι 20 χιλιόμετρα απόσταση.
Η απάνθρωπη 62χρονη μέχρι σήμερα ταλαιπωρία και η τεράστια απειλή για την υγείαν τουλάχιστον 75.000 ανθρώπων (περισσότεροι από το μισό πληθυσμό της Ηλείας) και η αδιαφορία των θυμάτων πολιτών, των τοπικών αρχών και γενικά του Κράτους, σε ότι αφορά τουλάχιστον την ηχορύπανση των αεροπλάνων, είναι απαράδεχτη.
Σήμερα οι ειδικοί αναφέρουν και προειδοποιούν ότι οι άνθρωποι που ζουν κοντά σε αεροδρόμια κινδυνεύουν περισσότερο λόγω της ηχορύπανσης των αεροπλάνων από έμφραγμα, εγκεφαλικό ή άλλη καρδιαγγειακή πάθηση. Ο συνεχής θόρυβος από τις απογειώσεις και προσγειώσεις των αεροσκαφών, εκτός από τη γενικότερη επιδείνωση της ποιότητας ζωής που επιφέρουν, μπορεί να προκαλέσει -ακόμα και κάποια θανατηφόρα περιστατικά – στη ζωή των περιοίκων.
Μία μελέτη στη Σχολή Δημόσιας Υγείας του Imperial College του Λονδίνου που δημοσιεύτηκε στο βρετανικό ιατρικό περιοδικό “British Medical Journal”, σύμφωνα με το BBC, εξέτασε την υγεία των κατοίκων γύρω από το αεροδρόμιο Heathrow του Λονδίνου και διαπίστωσε ότι αυτοί έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα κατά 10% έως 20% να εισαχθούν σε νοσοκομείο για εγκεφαλικό, στεφανιαία νόσο και άλλη καρδιοπάθεια. Και μάλιστα αυτοί οι περίοικοι κινδυνεύουν περισσότερο από πρόωρο θάνατο λόγω αυτών των ασθενειών.
Μία δεύτερη αμερικανική μελέτη, από ερευνητές των Σχολών Δημόσιας Υγείας των πανεπιστημίων Χάρβαρντ και Βοστόνης στις ΗΠΑ, που δημοσιεύτηκε στο ίδιο ιατρικό περιοδικό, εξέτασε την υγεία περισσότερων από έξι εκατομμυρίων ανθρώπων άνω των 65 ετών, οι οποίοι ζουν γύρω από 89 αμερικανικά αεροδρόμια. Η έρευνα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι για κάθε δέκα ντεσιμπέλ πρόσθετου θορύβου από τα αεροπλάνα αυξάνεται 3,5% κατά μέσο όρο ο καρδιαγγειακός κίνδυνος. Οι Αμερικανοί ερευνητές εκτιμούν ότι τουλάχιστον το 2,3% των εισαγωγών σε νοσοκομεία (για καρδιαγγειακούς λόγους) των ηλικιωμένων ατόμων που ζουν κοντά σε αεροδρόμια, θα πρέπει να αποδοθεί στον θόρυβο των αεροπλάνων. Και οι ειδικοί καταλήγουν ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι για όσους υφίστανται τη μεγαλύτερη ηχορύπανση, δηλαδή πάνω 63 ντεσιμπέλ τη μέρα και 55 ντεσιμπέλ τη νύχτα. Έτσι όσοι εκτίθενται συνεχώς και ξαφνικά σε δυνατούς θορύβους, ο ρυθμός της καρδιάς και η πίεση του αίματός αυξάνουν, πράγμα που μπορεί να οδηγήσει λίγο ή πολύ σε χρόνιες καρδιακές και άλλες ασθένειες. Θέλω να πιστεύω ότι όλα αυτά πρέπει να ισχύουν και για τους κατοίκους της περιοχής του αεροδρομίου της Ανδραβίδας.
Παγκοσμίως τα παράπονα για θορύβους από τις κινήσεις των αεροσκαφών καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο ποσοστό στις αιτίες διαμαρτυρίας κατοίκων στην περιοχή των αεροδρομίων. Δυστυχώς στην περιοχή του αεροδρομίου της Ανδραβίδας δεν υπάρχουν ούτε από την τοπική Αυτοδιοίκηση αλλά ούτε και από τους άμεσα θιγόμενους κατοίκους τέτοιου είδους διαμαρτυρίες.
Οι αναγνώστες αυτών των σκέψεων μου μπορούν να μου θέσουν το εύλογο ερώτημα και να μου πουν, τι θέλεις να κάνουμε, δεν γνωρίζεις ότι το στρατιωτικό αεροδρόμιο είναι ένα πολύτιμο εθνικό αγαθό που ο κύριος σκοπός του είναι να μας προστατεύσει συνολικά από κάθε εξωτερικό εχθρό, και μάλιστα τώρα που η γείτονα Χώρα μας Τουρκία έχει επιθετικές διαθέσεις εναντίο μας; Και εκτός των άλλων ποιος μπορεί να τα βάλει με το Κράτος, το αεροδρόμιο υπάρχει τώρα πάνω από 62 χρόνια και λόγο της αναφερθείσας αναγκαιότητάς του είμαστε υποχρεωμένοι να ανεχθούμε και να υποστούμε όλα τα ποικίλα προβλήματα υγείας που μας προκαλεί.
Στην απάντηση τους ότι δεν μπορούμε να τα βάλλουμε με το κράτος δεν συμφωνώ. Σε ένα δημοκρατικό κράτος δικαίου και μάλιστα Επιτελικού οι πολίτες έχουν πολλές δυνατότητες όχι μόνον απλώς να διαμαρτυρηθούν αλλά και να ακουστούν με επιτυχία σε περιπτώσεις αντικειμενικών και δίκαιων απαιτήσεων τους.
Όταν η κυβέρνηση αποφάσισε το 1950-1955 την κατασκευή του στρατιωτικού αεροδρομίου στη Ανδραβίδα μπορεί βέβαια να μη γνώριζε τότε τις τόσες πολλές αρνητικές συνέπειες που θα είχε για τους κατοίκους της περιοχής, αλλά και από όσα γνωρίζω ούτε και ζήτησε τη γνώμη της τότε άμεσα θιγόμενης τοπικής Κοινωνίας. Σήμερα όμως που είναι γνωστές οι αρνητικές σοβαρές συνέπειες για την υγεία τους δεν θα έπρεπε οι ιθύνοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης και οι πολίτες να απαιτήσουν από την κεντρική εξουσία διευκρινήσεις και ορισμένες σχετικές λύσεις περιορισμού του προβλήματος;
Μία ίσως αφελής ερώτηση, που πρέπει όμως να απαντηθεί ικανοποιητικά από ειδικούς στρατιωτικούς εμπειρογνώμονες, είναι, αν πράγματι είναι αναγκαία και απαραίτητη η ύπαρξη δύο στρατιωτικών αεροδρομίων (Αράξου και Ανδραβίδας) σε απόσταση λιγότερη από 35 χιλιόμετρα. Και αν η ύπαρξή τους πιστοποιηθεί ότι είναι ένα αναγκαίο κακό, τότε θα πρέπει να γίνουν προσπάθειες για ελαχιστοποίηση των σοβαρών προβλημάτων που προκαλεί το αεροδρόμιο στην υγεία των περιοίκων.
Βέβαια είναι γνωστό ότι η αντιμετώπιση του αεροπορικού θορύβου σε περιοχές γύρω από αεροδρόμια είναι ένα πολυσύνθετο πρόβλημα στο οποίο εμπλέκονται φυσικές , βιολογικές , ψυχολογικές και κοινωνικές παράμετροι. Η διεθνής εμπειρία έχει αποδείξει, ότι η πιο αποτελεσματική μέθοδος αντιμετώπισης των θορύβων των αεροδρομίων είναι η διαμόρφωση και η υλοποίηση ενός προγράμματος παρακολούθησης και μείωσης της ηχορύπανσης. Τόσο στην διαμόρφωση όσο και στην υλοποίηση ενός τέτοιου προγράμματος είναι απαραίτητη η συμμετοχή των αρχών του αεροδρομίου, των αρμοδίων κρατικών φορέων και των κατοίκων της περιοχής.
Και ένα τελευταίο. Οι κατασκευαστές αεροσκαφών εργάζονται συνεχώς για την εφαρμογή τεχνολογιών μείωσης θορύβου. Αυτές περιλαμβάνουν τροποποιήσεις στο σχεδιασμό του κινητήρα, συστήματα εξαγωγής καυσαερίων και υλικά απορρόφησης ήχου. Η τεχνολογία στην κατασκευή πολιτικών αεροπλάνων έχει προχωρήσει στα ζητήματα αυτά πάρα πολύ. Κάπως όμως το ίδιο συμβαίνει και σε μερικά τρομερά μαχητικά στρατιωτικά αεροσκάφη, όπως τα F-16 και τα F-35. Μάλιστα το F-35 έχει το προβάδισμα όσον αφορά τη μείωση του θορύβου. Η προηγμένη τεχνολογία και ο σχεδιασμός αυτών των αεροσκαφών συνεισφέρουν ώστε η ηχορύπανσή τους να είναι τουλάχιστον 30 φορές λιγότερη από αυτή που ταλαιπωρεί σήμερα τους 75.000 χιλιάδες κατοίκους της περιοχής.
Οι τοπικοί φορείς των περιοίκων Δήμων του αεροδρομίου της Ανδραβίδας, που πλήττονται τόσο σκληρά από την ηχορύπανση και τα καυσαέρια των στρατιωτικών αεροσκαφών, αν πράγματι αγαπούν οι ίδιοι την υγεία τους και αυτή των συμπολιτών τους, θα πρέπει να απαιτήσουν, ώστε τα στρατιωτικά αεροσκάφη του αεροδρομίου της Ανδραβίδας να είναι όσον το δυνατόν περισσότερα αυτής της προηγμένης τεχνολογίας.
Από αυτά που έγραψα ίσως συμφωνήσετε μαζί μου, γιατί οι 5 εβδομάδες εφέτος παραμονής μου στο Τραγανό ήταν ανυπόφορες. Φανταστείτε το κομφούζιο της ηχορύπανσης και από τις τέσσερες περιπτώσεις (α, β, γ, δ) που περιέγραψα να γίνονται όλες μαζί κάθε μέρα συγχρόνως.
Τι λένε οι νόμοι του Επιτελικού Κράτους της Ελλάδας για την ηχορύπανση
Είναι γενικά τώρα γνωστό ότι η ηχορύπανση είναι ένα συγκεκριμένο πρόβλημα μίας γενικής παρανομίας που υπάρχει δυστυχώς εκτεταμένα στην Ελλάδα. Οι ειδικοί τονίζουν ότι η ηχορύπανση επηρεάζει πολύ αρνητικά την υγεία των ανθρώπων. Προκαλεί διάφορα προβλήματα ακοής, άγχους, αυξημένη πίεση του αίματος, διαταραχές ύπνου, κακή διάθεση, πονοκεφάλους, ταχυπαλμίες, ψυχοσωματικές ασθένειες δυσκολία συγκέντρωσης ή απομνημόνευσης καθώς και μειωμένη απόδοση στην εργασία μας. Με άλλα λόγια η ηχορύπανση δεν είναι μόνον ένα ενοχλητικό φαινόμενο που μας είναι αδύνατο να το αποφύγουμε, όπως π.χ. είναι τα φυσικά φαινόμενα (υπερβολικοί καύσωνες ή υπερβολικές καταιγίδες), ούτε είναι μια κακή συνήθεια κάποιων „κακών“ ανθρώπων που ανεμπόδιστα και σαδιστικά την επιβάλουν σε όλους τους συμπολίτες τους.
Η ηχορύπανση κοντά σε κατοικημένες περιοχές όπου υπάρχουν τους καλοκαιρινούς μήνες ανοιχτές πόρτες και παράθυρα των κατοικιών, δεν πρέπει σύμφωνα με το νόμο να υπερβαίνει το ανώτατο όριο των 45 ντεσιμπέλ (dB). Ένα dB είναι μια μονάδα μέτρησης της έντασης του ήχου. Είναι μια λογαριθμική κλίμακα όπου η αύξηση της έντασης του ήχου κατά 10 dB αντιπροσωπεύει δέκα φορές αύξηση της έντασης του ήχου.
Η υπέρβαση του ορίου αυτού είναι μια παράνομη πράξη, είναι ένα αδίκημα, η τέλεση του οποίου απαγορεύεται και τιμωρείται από τον ελληνικό Νόμο με αυστηρές ποινές. Δυστυχώς η συνολική και αποτελεσματική αντιμετώπιση των θορύβων (της ηχορύπανσης) στην Ελλάδα ήταν και είναι ένα τεράστιο ελλειμματικό πεδίο εργασίας και προσφοράς νομικά καθιερωμένων υπηρεσιών των εκάστοτε ελληνικών διοικητικών αρχών, γεγονός που το διαπιστώνουν οι πολίτες πολύ έντονα στην καθημερινότητά τους. Η ελληνική νομοθεσία αναφέρει ρητώς και σαφώς σαν πηγές θορύβου (ηχορύπανσης)
- τα δημόσια και ιδιωτικά οχήματα (αυτοκίνητα και δίκυκλα όλων των ειδών),
- τα μέσα σταθερής τροχιάς (τρένα, ηλεκτρικός σιδηρόδρομος, μετρό, τραμ),
- τα αεροπλάνα,
- τις βιομηχανικές και βιοτεχνικές εγκαταστάσεις,
- τα εργοτάξια,
- τα συνεργεία αυτοκινήτων,
- τις αθλητικές εγκαταστάσεις και εκδηλώσεις,
- τα κέντρα διασκέδασης,
- τα ραδιόφωνα και μαγνητόφωνα,
- τις φωνές παιδιών σε σχολικά συγκροτήματα,
- τους θορύβους από εγκαταστάσεις αναψυχής,
- τα οικιακά ζώα (π.χ. σκυλιά) και ακόμη
- τις καμπάνες των εκκλησιών.
Ώρες κοινής ησυχίας που έχουν διοικητικά οριστεί, είναι:
- από την 1η Απριλίου έως 30 Σεπτεμβρίου από 15.00 έως 17.30 και από 23.00 έως 07.00 και
- από την 1η Οκτωβρίου έως 31 Μαρτίου από 15.30 έως 17.30 και από 22.00 έως 07.30.
