Οι ελληνικές συζητήσεις χαρακτηρίζονται από έλλειψη αληθινής ανάπτυξης, και έλλειψη ανοχής και ψυχραιμίας. Ήδη με την εμφάνιση της πρώτης διαφωνίας, ο συνομιλητής που διαφωνεί, αρνείται ολότελα τη σημασία του αντιπάλου.
Εκφράσεις του τύπου «Πώς μπορεί να είναι σοβαρό υποκείμενο αφού τολμά να λέει όχι όταν εμείς λέμε ναι;», «Να πάει πρώτα να μάθει γράμματα κι ύστερα να έρθει να συζητήσει μαζί μας». είναι χαρακτηριστικές. Ακολουθούν βέβαια και κάποιες άλλες όπως «είναι φαύλος και κακόπιστος. Είναι κουτός. Είναι παλαβός. Είναι αίσχος για την Ελλάδα να υπάρχει ένα τέτοιος άνθρωπος. Είναι δημόσιος κίνδυνος. Πρέπει να εκλείψει οπωσδήποτε, να εξολοθρευτεί, να καταργηθεί, να μην μείνει κανένα ίχνος του στο πρόσωπο της Γης». Τον αρνούνται και ως άτομο. Φωτιά και τσεκούρι!
Αυτό που δε μπορεί να αποδεχτεί ο Έλληνας είναι ότι κάποιος που εκφράζει το διαφορετικό μπορεί να είναι πολύ άξιος, πολύ έντιμος, πολύ χρήσιμος άνθρωπος. Άξιος, έντιμος, χρήσιμος είναι μονάχα αυτός που συμφωνεί μαζί μας. Αν κάποτε η αντίδραση ήταν η υγιής, η επιθυμητή, σήμερα έχει καταστεί μίασμα. Άκρως αιρετική, και πρέπει να καταπολεμηθεί.
Πλέον είμαστε τσακισμένοι, μαραμένοι, χαμένοι μεσ’ στον κυκεώνα της σύγχρονης ζωής. Κανείς δεν περιμένει κάτι καλό από την Ελλάδα.
Τι είναι αυτό που συναντώμαι σχεδόν παντού; Ανία, απογοήτευση, νοσταλγία των περασμένων, μοιρολατρεία, ηττοπάθεια.
Δεν υπάρχει δημιουργικός αναβρασμός ούτε στην Ευρώπη, αλλά ούτε στην Ελλάδα. Πώς να συμβάλλουμε σε ένα περιβάλλον που δεν του επιτρέπουν ν΄ αναπτυχτεί, αφού οι νοικοκυραίοι, της σημερινής ελληνικής κοινωνίας, θα μας πουν πως δεν είναι η ώρα κατάλληλη για να ξυπνούμε στους νέους τον έρωτα των υψηλών προσδοκιών, αφού το πάθος αυτό, τους κάνει να αρνηθούν κάθε πνευματική και ηθική τάξη, να απομακρυνθούν από κάθε σοβαρή και κοινωφελή σταδιοδρομία, να ριχτούν σε τρελές περιπέτειες, που τις περισσότερες φορές καταστρέφουν τη ζωή τους.
Τι μας λένε λοιπόν σήμερα; Θα μας πουν, περισσότερο από ποτέ ότι, η Ελλάδα θέλει φρόνιμους νέους δασκάλους, μηχανικούς, γιατρούς, οικονομολόγους, κι όχι ανήσυχους ονειροπόλους, που ταράζουν το έργο της περισυλλογής, που δεν προσφέρουν καμιά εκδούλευση στον τόπο και καταντούν συνήθως παράσιτοι.
Εμείς τι απαντάμε; Θα απαντήσουμε δόξα τω Θεώ, οι φρόνιμοι νέοι δεν λείπουν στην Ελλάδα. Όμως η κοινωνία δε μπορεί να στηριχθεί στους φρόνιμους. Οι φρόνιμοι είναι σα τους καλούς γαμπρούς, κατά τα πεθερικά. Οι άκρως βολικοί.
Όμως αυτό είναι πισωγύρισμα και όχι φυγή προς τα εμπρός.
Αν οι άνθρωποι που διευθύνουν χρειάζονται πολλούς νοικοκυραίους, εμείς χρειαζόμαστε μερικές ταραγμένες ψυχές. Χρειαζόμαστε τη φωτιά της δημιουργίας. Οι ζωντανοί νεκροί, οι πρακτικοί, οι φρόνιμοι, οι ήρεμοι επιστήμονες -που είναι φορτωμένοι με μια διαύγεια πνεύματος- οι δήθεν πολιτικοί, περπατούν πάντα στα σίγουρα και αποφεύγουν να κάνουν ένα βήμα εκεί που το έδαφος σείεται κάτω από τα πόδια τους.
Οι μη έχοντες μακρινά οράματα και καμία ανησυχία στην ψυχή, σκοτώνουν ότι υγιές μπορεί να γεννηθεί και να αναπτυχτεί μέσα στον ιστό της κοινωνίας.
Τη φωτιά την συντηρούν οι ανυπόταχτοι, οι ανικανοποίητοι, οι τυχοδιώκτες της ψυχής και τους πνεύματος, οι άνθρωποι που τους σέρνει το πλεόνασμα των δυνάμεων τους, πιο μακριά από τους ορίζοντες και πιο υψηλά από το επίπεδο του πλήθους. Τη συντηρεί ο Άσωτος Υιός. Αν αυτός λείψει, ο τόπος μας όσο κι αν τον νοικοκυρέψετε δε θα αξίζει πολλά. Αλίμονο στην Ελλάδα, αν στηρίζει το μέλλον της μονάχα στις άμορφες μάζες των φρόνιμων παιδιών.
Η Ελλάδα, πλέον δεν επιδιώκει τίποτα το μεγάλο.
Οι κρατούντες την εξουσία ονειρεύονται μια Ελλάδα, όπως η Δανία, ή μια χώρα από αυτές τις ξενέρωτες της Βόρειας Ευρώπης. Να είναι ήρεμη και γλυκιά, υπόδειγμα τάξης, άνεσης και μακαριότητας, χωρίς καμία αγωνία, κανένα μεγάλο όνειρο, καμία τρέλα, καμία δημιουργική πνοή.
Το κράτος δε φιλοδοξεί. Το κράτος δε γεννά πνευματική αναζήτηση.
Το κράτος απλά επιδιώκει να πνίξει και τις τελευταίες φωνές αναζήτησης, κάθε μορφή διαφορετικότητας.
Το κράτος σκοτώνει έντεχνα και τη τελευταία ελπίδα.
Όμως η καλύτερη στιγμή για να δημιουργήσεις, είναι όταν πλέον δεν υπάρχει ελπίδα.
Γεώργιος Μπακογιάννης
Χημικός Μηχανικός
