Ο πρωθυπουργός πολλάκις έχει δηλώσει ότι δε γνώριζε για πολλά θέματα που απασχόλησαν τον ίδιο, τους συνεργάτες του και φυσικά αυτά που έκαναν την κοινωνία να δακρύσει, να πονέσει, κυριολεκτικά και μεταφορικά.Ας θυμηθούμε κάποιες περιπτώσεις άγνοιας του πρωθυπουργού.

Η πρώτη περίπτωση ήταν όταν έσπασε τη καραντίνα πηγαίνοντας για ποδήλατο και μοτοκρός στην Πάρνηθα. Η ατομική ευθύνη που ευαγγελίζονταν ήταν για όλους τους άλλους πλην αυτού.
Ο κατάλογος είναι μακρύς.
Δήλωσε άγνοια για τον Λιγνάδη, παρόλο που ήταν εκλεκτός του.
Δήλωσε άγνοια για τη μελέτη που είχε εκπονήσει ο καθηγητή Παθολογίας – Λοιμωξιολογίας ΕΚΠΑ Σωτήρης Τσιόδρας για τη θνησιμότητα, παρόλο ο καθηγητής δήλωσε «άμεσα και επανειλημμένα ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται σε ανώτατο επίπεδο».
Δήλωσε άγνοια για τις υποκλοπές. Αν είναι δυνατόν να μη γνωρίζει ο πρωθυπουργός ότι παρακολουθείτο ο Νίκος Ανδρουλάκης.
Δήλωσε άγνοια για τον Πάτση. Ο ίδιος ο Πάτσης αποκάλυψε σύμφωνα με τον τύπο ότι υπήρχε πλήρη γνώση του Μαξίμου για τις παράνομες –με βάση τη βουλευτική ιδιότητα– επιχειρηματικές του δραστηριότητες στην αλλοδαπή.
Ακόμα και σήμερα μετά το σιδηροδρομικό ατύχημα με τους 57 νεκρούς δηλώνει άγνοια.
Αλήθεια, τώρα αν κάποιος πολίτης, γονέας, δημόσιος, ή δημοτικός υπάλληλος του στενού ή του ευρύτερου δημόσιου τομέα, διευθυντές, ή υπάλληλοι, σε όλους τους κλάδους της ιδιωτικής οικονομίας αν πραγματοποιήσουν ένα λάθος εν γνώση τους, ή εν αγνοία του και επικαλεστούν άγνοια είναι δυνατόν να μη τιμωρηθούν;
Είναι δυνατόν άνθρωποι απλοί όπου δεν έχουν ούτε την ελάσσων νομική υποστήριξη, να επικαλεστούν άγνοια και να μην τιμωρηθούν; Η απάντηση είναι προφανής.
Είναι δυνατόν να βρεθεί ο οποιοσδήποτε πολίτης μπροστά από την δικαστική έδρα και να δηλώσει άγνοια. Είναι απολύτως βέβαιο ότι θα καταδικαστεί.
Βλέπετε, όλη η νομοθεσία έχει δομηθεί σε ένα ανελέητο κυνήγι των πολιτών και ουδείς νόμος μπορεί να αγγίξει το Πρωθυπουργό και τους υπουργούς.
Πως είναι δυνατόν ο εκάστοτε Πρωθυπουργός να δηλώνει άγνοια όταν δύναται να συγκαλεί το Υπουργικό Συμβούλιο σε τακτικές συνεδριάσεις την πρώτη και τρίτη Τετάρτη κάθε μήνα, εκτός αν ορίσει άλλως ο Πρωθυπουργός. Συνεδριάζει επίσης εκτάκτως, όταν παρίσταται ανάγκη,-ποτέ δεν ετέθη ανάγκη για τον σιδηρόδρομο- ύστερα από σχετική πρόσκληση του Πρωθυπουργού.
Το Υπουργικό Συμβούλιο ως το υπέρτατο πολιτικό συμβούλιο της κυβέρνησης μπορεί να:
Καθορίζει και κατευθύνει τη γενική πολιτική της χώρας σύμφωνα με τους ορισμούς του Συντάγματος και των νόμων.
Αποφασίζει για πολιτικά θέματα γενικότερης σημασίας.
Αποφασίζει για κάθε θέμα αρμοδιότητας συλλογικών κυβερνητικών οργάνων ή για κάθε θέμα αρμοδιότητας ενός ή περισσότερων Υπουργών που παραπέμπει σε αυτό ο Πρωθυπουργός.
Ασκεί κάθε άλλη αρμοδιότητα που προβλέπουν το Σύνταγμα και οι νόμοι.
Άραγε πόσες τέτοιες συνεδριάσεις έχουν γίνει τα τελευταία τέσσερα χρόνια; Πολλές. Μα ποτέ δε τέθηκε θέμα, αυτό της κατάστασης των σιδηροδρόμων.
Περιέργως, όταν είναι να πάρουν μέτρα εις βάρος του ελληνικού λαού, ή να δώσουν ψίχουλα από τα δικά μας χρήματα ( είτε με αμέσους, είτε με έμμεσους φόρους) είναι όλοι πλήρως ενημερωμένοι.
Όπως δήλωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος στις 9/01/2023 «στη διάρκεια της θητείας μας μέχρι σήμερα, σε αυτή την πρώτη μας τετραετία, η Κυβέρνηση εισηγήθηκε και η Βουλή ψήφισε 337 νόμους. Έδωσαν τη δυνατότητα στην ελληνική πολιτεία να σταθεί στο πλευρό της κοινωνίας μέσα σε τεράστιες δυσκολίες. Ενώ κάποιοι άλλοι επέτρεψαν στην Πατρίδα να αντιμετωπίσει με επιτυχία τις προκλήσεις της εποχής μας». Η τελευταία πρόκληση τους ξέφυγε.
Όπως καταλαβαίνουμε η κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός προσωπικά, γνώριζε όλα τα θέματα, πλην βεβαίως αυτών που έπληξαν άσχημα και θανάσιμα τη κοινωνία μας τα τελευταία περίπου τέσσερα χρόνια και δυστυχώς δεν ήταν λίγα.
Δυστυχώς ισχύει και στη χώρα μας το γεγονός ότι είναι απολύτως ανοιχτό να αλλάξει με εκλογές μια κυβέρνηση έπειτα από τέσσερα χρόνια, (ή, φυσικά, ακόμη και καταμεσής μιας τετραετίας), παρατηρείται το φαινόμενο τα κόμματα που καταλαμβάνουν την εξουσία να πιστεύουν ότι θα τη διατηρήσουν περίπου για πάντα.
Ισχύει τελικά ότι, καθώς κυλάει ο χρόνος, οι κυβερνήσεις θεωρούν τους λαούς δεδομένους. Είναι ένα μείγμα αλαζονείας και άγνοιας μαζί. Και στην άγνοια του ηγέτη συμβάλλουν συχνά οι στενοί του συνεργάτες. Ακόμη, υποσυνείδητα, επικρατεί ο φόβος ότι «ο βασιλιάς θα σκοτώσει τον αγγελιαφόρο των κακών μαντάτων». Οπότε του λένε μόνον τα καλά νέα. Ώσπου, κάποια στιγμή, «σκοτώνονται» όλοι μαζί πολιτικά, στις εκλογές. Σχεδόν κανένας δεν γλιτώνει από αυτή τη μοίρα. Μοιάζει μάλιστα με άγραφο νόμο αυτή η συνθήκη, δείχνει να είναι κάτι σαν νομοτέλεια στην πολιτική και ειδικά στη διαχείριση εξουσίας.
Η πραγματικότητα όμως πάντοτε εκδικείται εκείνον που επιμένει να την αγνοεί.

Γεώργιος Μπακογιάννης
Χημικός Μηχανικός