Η Ελλάδα διαθέτει επαρκή και αρκετά αυστηρή νομοθεσία για την προστασία του περιβάλλοντος. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι η νομοθεσία αυτή σε σημαντικό βαθμό δεν τηρείται.
Ο σεβασμός του περιβάλλοντος και η παραγωγή ενός πλαισίου αποτελεσματικής περιβαλλοντικής νομοθεσίας αποτελεί μία δύσκολη και μακρόχρονη διαδικασία η οποία αντανακλά το επίπεδο πολιτισμού που έχει επιτύχει μία χώρα.
Η εθνική περιβαλλοντική νομοθεσία προέρχεται στο μεγαλύτερο τμήμα της από την αντίστοιχη ευρωπαϊκή, η οποία απαιτεί για την εφαρμογή της αποτελεσματικό μηχανισμό διοίκησης και υπεύθυνη περιβαλλοντική συμπεριφορά από τις επιχειρήσεις.
Σταδιακά αναπτύχθηκαν οι μηχανισμοί ελέγχου, αυξήθηκε εν μέρει η αποτελεσματικότητα των ελέγχων, καθώς και η τεκμηρίωση των περιστατικών υποβάθμισης του περιβάλλοντος, και αναδείχθηκαν σημαντικότατα περιβαλλοντικά προβλήματα.
Εν τούτοις η αποτελεσματική αντιμετώπιση της υποβάθμισης, της ρύπανσης ή της μόλυνσης του περιβάλλοντος στη χώρα μας απαιτεί ακόμη συστηματική και μακροπρόθεσμη προσπάθεια για να λυθούν προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί και έχουν παγιωθεί επί σειρά ετών.
Ειδικότερα σχετικά με το πρόβλημα της διαχείρισης των αποβλήτων, λόγω των αυξημένων περιβαλλοντικών ελέγχων που διεξάγονται τα τελευταία έτη, πολλές δραστηριότητες, προκειμένου να τηρήσουν τις απαιτήσεις της νομοθεσίας αναθέτουν σε ιδιωτικές επιχειρήσεις τη διαχείριση των αποβλήτων τους, μετακυλώντας εν μέρει το ζήτημα της συμμόρφωσης, σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, οι οποίες, σε ορισμένες περιπτώσεις δεν εφαρμόζουν αποδεκτές μεθόδους διαχείρισης αποβλήτων.
Σημαντικός επιβαρυντικός για το περιβάλλον παράγοντας είναι ο ελλιπής χωρικός σχεδιασμός με τον καθορισμό χρήσεων γης. Συνεπεία αυτής της έλλειψης κατά την αδειοδότησή της κάθε δραστηριότητα αντιμετωπίζει ένα δαιδαλώδες πλαίσιο απαγορεύσεων ή επιτρεπόμενων χρήσεων, και μεγάλο αριθμό απαιτούμενων μελετών και αδειών, ενώ συχνά παρατηρείται το φαινόμενο η διοίκηση να επιβάλλει ασαφείς ή και ανομοιογενείς περιβαλλοντικούς όρους σε ομοειδείς δραστηριότητες. Η κατάσταση αυτή δεν εξασφαλίζει την αρχή της ισονομίας.
Για παράδειγμα πολλές βιομηχανικές δραστηριότητες βρίσκονται διάσπαρτες και μη χωροθετημένες βιομηχανικές περιοχές. Έτσι ο έλεγχός τους είναι δυσκολότερος, ο εντοπισμός του σημείου εκροής των υγρών αποβλήτων γίνεται συχνά αντικείμενο ειδικής έρευνας από τους επιθεωρητές περιβάλλοντος, ενώ παράλληλα διευκολύνονται παράνομες συμπεριφορές όπως η μεταφορά και η ανεξέλεγκτη απόρριψη στερεών ή υγρών αποβλήτων σε σημεία της υπαίθρου. Αποτέλεσμα τηςμη χωροθέτησης είναι η αναποτελεσματικότητα των ελέγχων από τους περιβαλλοντικούς ελεγκτές και παράλληλα η δυσκολία να ελεγχθεί η ποιότητα των διάσπαρτων επιβαρυμένων αποδεκτών.
Πλέον η επιστημονική περιβαλλοντική κοινότητα διαπιστώνει ότι θα πρέπει να απλοποιηθεί η περιβαλλοντική νομοθεσία, με τρόπο ώστε να γίνει απλούστερη, σαφέστερη, δικαιότερη και πιο αποτελεσματικά εφαρμόσιμη.
Μην ξεχνάμε ότι υπάρχει το ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ μέσω τηςσύμβασης του Άαρχουςκαι περιλαμβάνει τρεις πυλώνες:
1.την ελεύθερη πρόσβαση του κοινού στην περιβαλλοντική πληροφόρηση,
2.την έκφραση της γνώμης του κοινού πριν την αδειοδότηση μεγάλων έργων με επιπτώσεις στο περιβάλλον και
3.την πρόσβαση του κοινού στη δικαιοσύνη για θέματα περιβάλλοντος.
