Πρώτη φορά σε είδα στο Κουρβισάνειο Πολιτιστικό κέντρο στη Γαστούνη μας, σε μια σχολική γιορτή, λίγο πριν τις καλοκαιρινές διακοπές, όταν φοιτούσες στη Γ’ Γυμνασίου.

Ένα όμορφο αγόρι, που έμοιαζε περισσότερο μελαχρινό, σαν τη μύγα μέσα στο λευκό μπλουζάκι του, να παίζει ρυθμικά τουμπερλέκι κοιτώντας με μάτια όλο φλόγες και μ’ ένα πλατύ χαμόγελο, μια τους συμμαθητές του που τραγουδούσαν στη χορωδία και μια τον καθηγητή του σχολείου του, και μαέστρο. Σε είδα να σε κρατούν αγκαλιά στο τέλος της γιορτής οι συμμαθητές σου και ο μαέστρος-καθηγητής κι εσύ, με ψηλά το κεφάλι, κρατώντας το χαμόγελό σου, άφησες στο πάτωμα το τουμπερλέκι και ανταπέδωσες την αγκαλιά ανοίγοντας διάπλατα τα χέρια σου για τις αναμνηστικές φωτογραφίες.

Μόλις τελειώσατε σας πλησίασα όλα τα παιδιά να σας συγχαρώ και όταν σου είπα «μπράβο» μου απάντησες ντροπαλά και με ένα ελαφρύ μειδίαμα «ευχαριστώ».

Έφυγα γεμάτη μέσα μου από εκείνη τη γιορτή γιατί όλα τα παιδιά ήσασταν μια αγκαλιά. Ρώτησα κι έμαθα το όνομά σου και ακόμα έμαθα πως ήσουν Ρομά.

Τρία χρόνια αργότερα, Αύγουστος του 2021, χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ο φίλος σου ο Μιχάλης μου ζήτησε να τον βοηθάω στην Έκθεση γιατί θα έδινε πανελλήνιες εξετάσεις. «Κυρία μπορεί να έρθει κι ένας φίλος μαζί μου; Γιώργος Φωτόπουλος λέγεται». Σε θυμήθηκα αμέσως. Η χαρά μου, απερίγραπτη. Πρώτη φορά καλούμουν να διδάξω μαθητή Ρομά.

Δε θα ξεχάσω ποτέ τον τρόπο που με κοίταξες την πρώτη μέρα και το δάκρυ σου, όταν καθίσατε απέναντί μου για μάθημα, μαυριδερός εσύ και κατάλευκος ο φίλος σου ο Μιχάλης, τη στιγμή που σου είπα «ευχαριστώ» που με διάλεξες για Παιδαγωγό σου.

Όλη τη χρονιά, έμπαινες στο χώρο μου σαν σίφουνας, κάποιες στιγμές τραγουδώντας αλλά με δίψα για μάθηση, ευγένεια και χαμόγελο, ίδιο με εκείνο της σχολικής εορτής. Έγραφες πάντα την άσκηση της Λογοτεχνίας απλά, με ανθρωπιά και συναίσθημα χαρακτηρίζοντας το Μιχάλη πειρακτικά «Επιστήμονα» επειδή έγραφε πιο επίσημα και περίπλοκα.

«Εσείς οι μπαλαμοί δεν είστε σαν εμάς. Εμείς έχουμε κάποιες αξίες που τις τηρούμε ακόμα, π.χ αγαπάμε πολύ την οικογένεια, είμαστε όλοι δεμένοι μια γροθιά» μου είπες μια μέρα. «Κυρία έχω πολλούς φίλους δικούς σας. Για τους Ρομά, κάποιες φορές είμαι μπαλαμός για αυτό και για ορισμένους μπαλαμούς είμαι γύφτος» μου είχες πει μια άλλη, πάντα με χαμόγελο και αυτοσαρκασμό.

Μια μέρα με ρώτησες: «Κυρία θα πετύχω στις εξετάσεις;»

Γιώργο μου σου απαντώ:

«ΠΕΤΥΧΕΣ που έφτασες μέχρι εδώ και τελείωσες το Λύκειο».

«ΠΕΤΥΧΕΣ που προσπάθησες διαβάζοντας να δώσεις Πανελλήνιες γιατί η προσπάθεια μετρά και όχι το αποτέλεσμα, όχι μόνο για σένα αλλά και για κάθε παιδί που δίνει Πανελλήνιες εξετάσεις».

«ΠΕΤΥΧΕΣ γιατί είσαι απλός, ευγενικός, εργατικός και χαμογελαστός, περήφανος για την οικογένεια και για την καταγωγή σου».

«ΠΕΤΥΧΕΣ γιατί είσαι ο εαυτός σου, άλλο αν κάποιες φορές μπερδεύεσαι διότι ζεις ανάμεσα σε δύο κόσμους, που τους έχεις κερδίσει και σε αγαπούν και που μέσα από σένα έχουν γίνει, ένας.».

Γιώργο μου σε ευχαριστώ πρώτα που σε γνώρισα και μετά που συνεργάστηκα μαζί σου. Καλή επιτυχία σου εύχομαι αν και επιτυχία είναι η ζωή και ο καθένας βρίσκει το δρόμο του!!!!

Καλή επιτυχία σε όλα τα παιδιά, καλή ζωή!!!!

Κατερίνα Μητροπούλου, 31/5/22

Καθηγήτρια Φιλόλογος

Γαστούνη Ηλείας.