Μία από τις μεγάλες και ύπουλες ανοιχτές πληγές της εθνικής μας οικονομίας είναι η αδυναμία εξεύρεσης εργατικών χεριών στην αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή.

Του Γιάννη Κολλάτου

Από την πλευρά της πολιτείας δεν φαίνεται να υπάρχει ένα οργανωμένο σχέδιο αντιμετώπισης αυτού του οξύτατου προβλήματος που απειλεί να ανατινάξει την παραγωγική βάση της χώρας. Το πρόβλημα έχει καταγραφεί στα αρμόδια υπουργεία Αγροτικής Ανάπτυξης, Εργασίας και Μεταναστευτικής Πολιτικής, αλλά φαντάζει πολύπλοκο και για την πολιτική μας ελίτ και για τους συμβούλους και γραφειοκράτες.
Και όμως στην αντιμετώπισή του είναι τόσο απλό. Αντιγράφοντας τη μετανστευτική πολιτική από προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες που πρώτες αντιμετώπισαν το πρόβλημα πριν από τρεις και τέσσερις δεκαετίες δεκαετίες, όπως η Γερμανία, η Ολλανδία, το Βέλγιο, η Γαλλία και η Σουηδία μπορεί να εξευρεθεί λύση.

 Με δεδομένο ότι ο ΟΗΕ κρούει τον κώδωνα ότι η νέα παγκόσμια επισιτιστική κρίση θα φέρει νέες εντάσεις στις χώρες του Τρίτου κόσμου και τοπικούς πολέμους, λόγω της πείνας, θα πρέπει να θεωρούμε μαθηματικά βέβαιο ότι τους προσεχείς μήνες θα αυξηθούν οι προσφυγικές ροές μέσω Αφρικής είτε με καράβια από τη Μεσόγειο, είτε από το δρόμο της Τουρκίας μέσω Αιγαίου και Έβρου. Αντί λοιπόν να «εργαλειοποιεί» το προσφυγικό και να εμφανίζεται μάλιστα ως δήθεν προστάτης των «απανταχού κατατρεγμένων» η γειτονική χώρα, θα μπορούσε να γίνεται πρόσκληση προς τις πρεσβείες αυτών των χωρών σε συνεννόηση με τις κλαδικές οργανώσεις ξενοδόχων, κατασκευαστών, βιομηχάνων , αγροτών και κτηνοτρόφων . Έτσι θα συντελεστεί και μία αποσυμφόρηση, αλλά κυρίως ένας πιο συντονισμένος έλεγχος όσων μπαίνουν και όσων βγαίνουν, αλλά ταυτόχρονα θα μπορέσει να ασκηθεί και μία πιο ευέλικτη εξωτερική πολιτική με βαθύτερη γεωπολιτική στόχευση σε χώρες όπως η Λιβύη, η Αίγυπτος, η Τυνησία ή η Συρία και το Ιράκ .
Με τα σημερινά μεροκάματα που δίνει η Ελλάδα δεν μπορεί πλέον να προσδοκά εργάτες από τον πρώην ανατολικό μπλοκ, αφού η παραγωγική μας διαδικασία μετά από τον δεκαετή κύκλο των μνημονίων καθίσταται μη ανταγωνιστική. Άρα ίσως η κατεύθυνση πρέπει να είναι χώρες της Βόρειας Αφρικής και της Ασίας…

 Το σίγουρο είναι ότι οι όποιες κινήσεις πρέπει να γίνουν χθες, διαφορετικά δεν έχει μέλλον η χώρα, χωρίς εργατικά χέρια στην αγροκτηνοτροφική παραγωγή και στον τουρισμό στους δύο πυλώνες που στηρίζουμε την ανάπτυξή μας. Και επιτέλους θα πρέπει να πάψει η επιδότηση της ανεργίας στους νέους μας και να ξεκινήσει στοχευμένο πρόγραμμα επιδότησης της εργασίας, να μάθουμε τους νέους μας να παράγουν και να υποδεχτούμε τους εργάτες γης με σχέδιο. Διαφορετικά θα μείνουμε χώρα ...γεροπαράξενων που θα αναπολεί το ένδοξο παρελθόν αλλά δεν θα έχει κανένα μέλλον