Μεγάλο το οικόπεδο της κεντροαριστεράς. Από τη μια ο Τσίπρας εκπρόσωπος του σοσιαλισμού και συνάμα ένας πολιτικός που γνωρίζει πώς να ξεσηκώνει το λαό και από την άλλη ο Ανδρουλάκης εκπρόσωπος της σοσιαλδημοκρατίας-της νεκρής εδώ και χρόνια- και πιο τεχνοκράτης.

Γράφει ο Γεώργιος Μπακογιάννης

Χημικός Μηχανικός

Η πολύπαθη κεντροαριστερά η οποία προσελκύει ενταγμένους και μη, κατά μονάδες ή κατά σχήματα, η οποία έχει βληθεί βάναυσα κατά καιρούς από διάφορους καιροσκόπους της πολιτικής. Έχει όμορφα πολιτικά χαρακτηριστικά, αλλά έχει και ένα παράδοξο: Μπορούν συνομιλούν τρία πρόσωπα και να προκύπτουν πέντε απόψεις.
Η πολύπαθη κεντροαριστερά που σαν καράβι αφού βολόδερνε επί χρόνια στη φουρτουνιασμένη θάλασσα στο τέλος έπιασε απάνεμο λιμάνι. Όμως τόσα χρόνια τα κύματα της πολιτικής δημιούργησαν ρηγματώδεις στα ίσαλα τας και πλέον στο καρνάγιο που μεταφέρθηκε θα χρειαστεί ριζική ανακατασκευή. Το πρόβλημα είναι ότι οι δυο επισκευαστές Τσίπρας και Ανδρουλάκης θα πρέπει να ματώσουν μεταξύ τους για να προκύψει αυτός ο οποίος θα ανακατασκευάσει το καράβι.
Είτε ως οικόπεδο, είτε ως καράβι το συγκριτικό πλεονέκτημα που εξακολουθεί να διαθέτει είναι τόσο το οικόπεδο – μεγάλο και σε πολύ καλή τοποθεσία, όσο το σκαρί αυτής είναι όμορφο. Ευρισκόμενο στο Κέντρο, ήταν πάντα ελκυστικό και περιζήτητο. Οι κατά καιρού ιδιοκτήτες του ΠΑΣΟΚ, το οποίο ήταν ο κύριος εκφραστής αυτής, συνυπήρχαν αρμονικά με ενοικιαστές και επισκέπτες, παρά τις κατά καιρούς διαφορές τους.
Ωστόσο, μετά τις ανεπανόρθωτες ζημιές που προκάλεσαν οι τεκτονικές αλλαγές της κρίσης, λίγοι έχουν εναπομείνει και πολύ λιγότεροι οι επισκέπτες στο χώρο του ΠΑΣΟΚ. Οι περισσότεροι αναζήτησαν την τύχη τους αλλού. Πρωτοκλασάτα στελέχη και πολλοί ήδη ψηφοφόροι μετακόμισαν στην εξ αριστερών ανακαινισμένη νεόδμητη οικία του ΣΥΡΙΖΑ. Τα δε στελέχη σκορπίστηκαν στους τέσσερις ανέμους. Κάποιοι προτίμησαν να ιδιωτεύσουν και αρκετοί πέρασαν στο νεοκλασικό της Δεξιάς.
Βέβαια, πάντα κάποιοι πολιτικοί άλλαζαν πολιτικό χώρο, είτε από προσωπικό τυχοδιωκτισμό είτε επειδή οι ίδιοι άλλαζαν ιδέες. Το δεύτερο είναι θεμιτό, ιδιαίτερα όταν συντελείται κατά μόνας. Αλλά η μαζική εγκατάλειψη και αλλαγή κόμματος που συντελέσθη με τη μετακίνηση στελεχών από το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν αφορούσε την προδοσία των ιδεών τους. Αφορούσε δική τους προδοσία προς τις ιδέες που υποτίθεται διακονούσαν.
Αν νιώθεις προδομένος από το κόμμα σου, πας σπίτι σου. Δεν πας σε άλλο κόμμα για να εξαργυρώσεις τη μετακίνησή σου με υπουργική καρέκλα, ή να διασώσεις το βουλευτιλίκι σου.
Πάντως, ο τωρινός πρόεδρός του ΠΑΣΟΚ, αρχής γενομένης του πρόσφατου συνεδρίου αποφάσισε να αναμετρηθεί με το Τσίπρα στα μαρμαρένια αλώνια. Αντιλαμβανόμενος ότι τόσο το οικόπεδο δε χωρά δυο ιδιοκτήτες, όσο και το καράβι δε μπορεί να κυβερνηθεί από δυο πλοιάρχους.
Απλά θα πρέπει να αντιληφτεί ο Ανδρουλάκης και να μη προσπεράσει το αυτονόητο: Η μεγάλη δεξαμενή της Κεντροαριστεράς, της Σοσιαλδημοκρατίας, του Μεταρρυθμιστικού Κέντρου που διεκδικεί να εκφράσει βρίσκεται εκτός κόμματος.
Ο Ανδρουλάκης, ορθός απέρριψε το ενδεχόμενο συνεργασίας με ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ λέγοντας «Είμαστε στην απέναντι όχθη με αυτούς που μας καλούν σε προοδευτικά μέτωπα και έλεγαν στον λαό ότι κέρδισαν την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία, αναδεικνύοντας πως βλέπουν τη διάκριση των εξουσιών και το κράτος δικαίου».
Το έναυσμα για τη μάχη στα μαρμαρένια αλώνια της Κεντροαριστεράς, εδόθη. Οι δυο διεκδικητές θα πρέπει να προετοιμαστούν γερά. Από τη μια ο Ανδρουλάκης σαφώς με ρεαλιστικό σχεδιασμό όπου μπορεί να θέσει τις βάσεις για τη συγκρότηση ενός ρεαλιστικού προγράμματος και από την άλλη ο Τσίπρας που μεν μπορεί να διαθέτει τη γοητεία ενός σύγχρονου πολιτικού με στοιχεία δημεγέρτη, όμως αυτή τη φορά θα πρέπει να πασχίσει για να κερδίσει τη μεσαία τάξη.