Όταν είναι πολύ κουραστικό να ερευνάς, να μελετάς, να έχεις ερωτηματικά, ενστάσεις, φυσική οξυδέρκεια και αμφιβολίες , τότε πολύ εύκολα καταφεύγεις και παράλληλα αποδέχεσαι τις επιλογές των «σοφών». Οι «σοφοί» που ως μοναδικό σκοπό έχουν τη παραπλάνηση και τη δημιουργία μιας «ανοησία» αγέλης.

Του Γιώργου Μπακογιάννη

Το κίνητρο το οποίο κάνει τους υποτιθέμενους «σοφούς» και τους δήθεν «πνευματικούς» να καταφεύγουν σε ψευδολογίες, σε καιρό πανδημίας, και γενικά σε περιόδους κοινωνικών ανησυχιών και κρίσεων είναι:
1. Επιζητούν εξουσία και φήμη
2.Απόκτηση ακροατηρίου και πειθήνιων οπαδών.
3.Απώτερος σκοπός τους δεν είναι η καλλιέργεια των αρετών στους ανθρώπους, ούτε να τους καλέσουν σε πραγματικό αγώνα για ισονομία, ισότητα και η προάσπιση της ατομικής και κοινωνικής ελευθερίας, αλλά συμμαχώντας με το διάβολο, θέλουν να ελέγξουν τους ανθρώπους, εκμεταλλευόμενοι τις φοβίες και τα πάθη του.
Κάθε τέτοιος κατ΄ ευφημισμόν «σοφός» παρουσιάζεται ως παντογνώστης «γκουρού», επάνω από την κράτος, επάνω και από τον ίδιο το Σύνταγμα και στην ουσία δε σέβεται ούτε το ίδιο το ανθρώπινο είδος. Δεν ενδιαφέρεται να κατανοήσει τον άνθρωπο, αλλά μόνο να τον χειραγωγήσει, να γίνει χειριστικός.
Οι υποτιθέμενοι «πνευματικοί» ερμηνεύουν τα γραπτά όπως τους βολεύει και οι δήθεν «σοφοί» με την ακατάσχετη φλυαρία τους καταστρέφουν τον άνθρωπο.
Οι μεν «πνευματικοί» με όπλο τη πίστη, οι δε «σοφοί» με όπλο το φόβο και τα πάθη οδηγούν τον αφελή σε μονοπάτια, όπου είναι μαθηματικά βέβαιο ότι στο τέλος θα επικρατήσει ο σκοταδισμός και ο θάνατος, πνευματικός και σωματικός.
Η τακτική αυτών των ανθρώπων ομοιάζει μα αυτή του μοναχικού λύκου. Ο λύκος παρατηρεί τον πιο αδύναμο στόχο σε ένα κοπάδι προβάτων, το απομονώνει και το αποτέλεσμα είναι γνωστό.
Από την άλλη άνθρωποι που δεν μπορούν να αντέξουν το βάρος της προσωπικής ευθύνης, της ελευθερίας και της αγάπης, υποτάσσουν τις συνειδήσεις τους στον δήθεν «σοφό», κάνοντάς του τυφλή υπακοή. Έτσι όλες τις αποφάσεις τις λαμβάνει ο «σοφός», οπότε αυτοί θεωρούν πως απαλλάσσονται από ευθύνες και δεν φέρουν καμιά ευθύνη για τις πράξεις τους. Έχουν κάνει, όμως, αυτοί οι «τυφλοί ακροατές», τα «πειθήνια όργανα» την μεγαλύτερο λάθος: καταργούν την προσωπική τους ευθύνη και την λογική κρίση που τους δώρισε ο Θεός, η διεύρυνση της παιδεία και το ίδιο το Σύνταγμα. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ήδη βιώσει πνευματικό και κοινωνικό θάνατο.
Το πιο σοβαρό όμως λάθος είναι ότι παραχώρησαν το αυτεξούσιο, πραγματικό δώρο του Θεού στο αγαπημένο δημιούργημα του τον Άνθρωπο.
Αγάπη-ελευθερία-ευθύνη, δεν μπορούν να υπάρξουν η μία χωρίς την άλλη. Για να κατανοήσουμε την άρρηκτη σχέση αυτόν των λέξεων χρειαζόμαστε τη γνώση ως εργαλείο.
Τη γνώση, που μπορεί να αποδώσει καταστροφικά αντί δημιουργικά αν δεν αναπτυχθεί μέσα ηθικές και όχι μόνο νόμιμες αρχές. Η γνώση σε συνδυασμό με το ελεύθερο μυαλό και την ελεύθερη ψυχή σε οδηγεί στην ελευθερία.
«Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν πραγματικά ελευθερία, επειδή η ελευθερία προϋποθέτει ανάληψη ευθύνης, και οι περισσότεροι άνθρωποι τρέμουν την ανάληψη ευθύνης.» Ζίγκμουντ Φρόυντ