Οι διπλές εκλογές για την ανάδειξη προέδρου του ΠΑΣΟΚ αναδεικνύουν ένα δίλημμα. Η αναγεννιόμαστε μέσα από τις στάχτες μας, ή συρρικνωνόμαστε και γινόμαστε ένα κόμμα όπως αυτό της ΕΔΗΚ μέχρι τη πλήρη εξαφάνιση μας.

Γράφει ο Γεώργιος Μπακογιάννης
Χημικός Μηχανικός

Μπορεί ν΄ ανοίγονται δυο δρόμοι αλλά εμείς οι ψηφοφόροι καλούμαστε να επιλέξουμε το σωστό. Ο πρώτος δρόμος είναι αυτός της πλήρης συρρίκνωσης του ΠΑΣΟΚ με κίνδυνο να καταστεί μια «τσόντα» σε κάποιο κόμμα εξουσίας και συμφερόντων, και ο δεύτερος είναι αυτός που οδηγεί στην ανάταξη του κινήματος μας ως σύγχρονο φορέα των κινημάτων, των αγώνων, των ιδεών της μεταρρυθμιστικής και σοσιαλδημοκρατικής Αριστεράς.
Ακολουθώντας τον πρώτο δρόμο, υποτασσόμαστε μοιρολατρικά στη συγκυρία, εξαντλούμε και τα τελευταία περιθώρια ανάκαμψης, οδηγούμαστε στη συρρίκνωση και της οριστικής διάλυσης.
Ακολουθώντας το δεύτερο δρόμο επανακαθορίζουμε την σύγχρονη και προοδευτική μας ταυτότητα. Χαράζουμε μια μακροχρόνια στρατηγική που βλέπει πέρα από την υγειονομική και οικονομική κρίση και εγγυόμαστε την έξοδο από αυτή. Αν δεν είμαστε ικανοί να αντισταθούμε στην πορεία συρρίκνωσης του ΠΑΣΟΚ και δεν έχουμε πια δύναμη για μια αλλαγή πλεύσης είναι πιο έντιμο να συνυπογράψουμε το τέλος του ιστορικού μας κύκλου. Να είσαστε σίγουροι ότι δε πρόκειται να κλάψει κανείς για μας.
Τα καθοριστικά βήματα που πρέπει να λάβουν χώρα άμεσα:
Το πρώτο βήμα αφορά, τον επανακαθορισμό της σχέσης μας με τους πολίτες και το κράτος. Ένα επικαιροποιημένο πρόγραμμα που πρέπει να καταθέσει ο επόμενος πρόεδρος
-ελπίζω και εύχομαι να είναι ο Ανδρουλάκης- χωρίς καμία συμμετοχή μας στην καθημερινή διαχείριση της εξουσίας και την κατανομή θώκων στη διοίκηση.
Το δεύτερο βήμα αφορά την πρωτοβουλία μας για ριζική αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού με τη διαμόρφωση σχέσεων συμπόρευσης, συμπαράταξης και μακροπρόθεσμης συνεργασίας των δυνάμεων που συναποτελούν την Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη σε όλο το φάσμα της κεντροαριστεράς.
Το τρίτο βήμα αφορά την επιστροφή μας στην κοινωνία και την ανασύσταση του Κινήματός μας από τα κάτω σε συνθήκες πλήρους εσωκομματικής δημοκρατίας και συλλογικότητας.
Απέναντι στους νεοσυντηρητικούς δογματισμούς της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, που ως λαίλαπα σαρώνει το λαό και δημιουργεί ένα νοσογόνο κράτος, το ΠΑΣΟΚ είναι το μόνο κίνημα που μπορεί να βρει και να θεραπεύσει τις ιογενείς καταστάσεις που έχουν εξαπλωθεί σε όλο το κοινωνικό και πολιτικό φάσμα της ζωής μας. Πρέπει να απεγκλωβιστεί από ένα κίνημα παλαιάς κοπής, να ανασυντάξει και να ανανεώσει τις εσωτερικές λειτουργίες και με οδηγό το νέο αρχηγό του να δώσει ιδέες, οράματα και μεταρρυθμιστική πνοή. Ο ιστορικός συμβιβασμός σε κάθε είδους διαπραγμάτευσης και της νωχελικής αντιπολίτευσης τα τελευταία χρόνια έχει αλλοιώσει και διαβρώσει τη φυσιογνωμία μας και έχει απεμπολήσει τις παρακαταθήκες της μεγάλης Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης.
Αυτή η παράταξη οφείλει να διεκδικήσει την επανίδρυση της δημοκρατίας και την ανασυγκρότηση της κοινωνίας απέναντι στην κοινωνική αποσάθρωση, τον διαρκώς εντεινόμενο εκφασισμό, την ανασφάλεια που προκαλεί η ανομία, την αυθαίρετη βία και τη πρακτική των «εκτελεστών» της εξουσίας. Μόνο μια πραγματικά Κυβερνώσα Ευρωπαϊκή Αριστερά μπορεί να εγγυηθεί την Ελλάδα της παραγωγικής ανασυγκρότησης, της δίκαιης και αναλογικής ευημερίας, εν τέλει της νέας Μεταπολίτευσης.
Ένας νέος κοινωνικός συνασπισμός των δημιουργικών παραγωγικών και εκσυγχρονιστικών δυνάμεων είναι ικανή να παράξει τον αναγκαίο πλούτο που θα δώσει ευκαιρίες να στοιχηθούν νέοι εργαζόμενοι και κυρίως από τη νέα γενιά γύρω από την καινοτομία, τη σύγχρονη επιχειρηματικότητα και τη δυναμική επιστροφή στην περιφέρεια. Θα υψώσει δίκτυ προστασίας το οποίο θα διασφαλίσει ένα ελάχιστο επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης για τους ανέργους, τους φτωχούς, τα κατεστραμμένα νοικοκυριά, τους κοινωνικά αποκλεισμένους.
Το ΠΑΣΟΚ, έχει ιστορικό χρέος να γίνει πυλώνας αναδημιουργίας της Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης. Καμία αναγέννηση δεν είναι δυνατή αν δε γίνει ανανέωση και όχι ανακύκλωση ανθρώπων και κριτήριων. Η παράταξη δυστυχώς δημιούργησε φαινόμενα διαφθοράς και αλαζονείας. Είναι αυτή που επέτρεψε να γεννηθούν «επίορκοι», «εξωμότες» και άφησε τους «λομπίστες» να παράγουν προσωπική πολιτική εις βάρος του λαού. Δυστυχώς εξέθρεψε τους κάθε λογής «λαθρεπιβάτες» της εξουσίας.
Η ανανέωση, ένα «πάνδημο» αίτημα στη δημόσια ζωή εδώ και πολλά χρόνια, δεν γίνεται με επαγγελματίες πολιτικούς και επαγγελματίες νεωτεριστές. Ούτε με την ισοπεδωτική σύγκρουση γενεών όπου η προηγούμενη κατασκευάζει το σωλήνα για να γεννηθούν τα παιδιά που θα την αμφισβητήσουν στο ίδιο κλίμα της παρακμής και της σήψης. Η αναγέννηση απαιτεί πανστρατιά όλων των μάχιμων δυνάμεων της παράταξης που πιστεύουν και συμφωνούν στην προοπτική της και μπορούν να βρεθούν ανεξάρτητα από τις διαφορές τους στην ίδια κοίτη του ποταμού.
Τέλος θέλω να τονίσω ότι αν υπάρξει μεγάλη συμμέτοχη για την ανάδειξη προέδρου ΠΑΣΟΚ θα δημιουργήσει ένα άγχος στα δυο σημερινά κόμματα εξουσίας και άμεσα θα δρομολογηθούν αλλαγές. Αν η συμμετοχή είναι μικρή τότε το άγχος θα μεταφερθεί στον νέο πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και τα δυο κόμματα θα παραμείνουν ισχυρά και θα τρέχουν τις πολιτικές εξελίξεις όπως αυτά επιθυμούν.
Ανάλογα τώρα με ποιος θα εκλέγει, η ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ, θα προσαρμόσουν τη πολιτική τους. Μια πιθανή εκλογή του Λοβέρδου, θα επισπεύσει τις βουλευτικές εκλογές έως το Μάιο του 2022. Μια πιθανή εκλογή του Παπανδρέου, θα έχει ως αφετηρία την αλλαγή της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Μια πιθανή εκλογή του Ανδρουλάκη -την οποία ο γράφων επιθυμεί- θα περιπλέξει τα πράγματα. Αλυσιδωτές αντιδράσεις θα υπάρξουν στο δίπολο των κομμάτων εναλλαγής της εξουσίας.
Το μέλλον του ΠΑΣΟΚ και της κοινωνίας μας περνά μέσα από τη ψήφο μας.
Ας δώσουμε ψήφο εμπιστοσύνης στο Νίκο Ανδρουλάκη.