Ο ξαφνικός θάνατος της Φώφης μας συγκλόνισε, όπως μας είχε συγκλονίσει πολύ περισσότερο βέβαια το 1996 ο θάνατος του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου.Η ζωή όμως προχωρά, ο χρόνος είναι αδυσώπητος και ειδικά ο πολιτικός χρόνος είναι πολύτιμος. Για καλό του κινήματος και των υποστηριχτών αυτού, θα πρέπει να αναδειχτεί ο επόμενος πρόεδρος ώστε να επέλθει ηρεμία στο χώρο.

Γράφει ο Γεώργιος Μπακογιάννης
Χημικός Μηχανικός

Το ερώτημα που θα πρέπει να απασχολεί τους υποψήφιους για την προεδρία είναι αν είναι η αρχή ή το τέλος για το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ οι εκλογές του Δεκεμβρίου; Ένα ερώτημα που καλείται να απαντήσει όχι μόνο η ηγεσία, αλλά και οι υποψήφιοι του ρημαγμένου πλέον ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ. Για να μην καταντήσει ένα πολιτικό κουφάρι και πέσει βορά στα όρνεα των άλλων ιδεολογικών χώρων, οφείλει να πάρει άμεσες, αποφασιστικές, αλλά όχι βιαστικές αποφάσεις, μετά το πέρας των εσωκομματικών εκλογών. Το μέλλον της σοσιαλδημοκρατίας η οποία εκφράζεται μέσα από το ΠΑΣΟΚ πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει.
Οι ηγεσίες στο ΠΑΣΟΚ από το 1996 είχαν μια τάση να τρώνε τα παιδιά τους. Είχαν μάθει να περιθωριοποιούν το διαφορετικό. Ποτέ και κανείς από αυτές τις ηγεσίες, εξαιρουμένου του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου δε πίστεψε στο όραμα της νέας γενιάς. Περιχαρακωμένες ηγεσίες έχασαν την αλληλεγγύη και την μετέβαλαν σε συνενοχή δημιουργώντας ένα κλειστό πολιτικό σύστημα.
Το άλλοτε κραταιό και παντοδύναμο κίνημα που κυβερνούσε τον τόπο για τρεις δεκαετίες έχει συμπιεστεί σε απίστευτο βαθμό, και που αν δεν κάνει βαθιές τομές και ρηξικέλευθες αλλαγές, που θα αλλάξουν την μορφή του οργανωτικά και ιδεολογικά, θα σταματήσει να υπάρχει στον πολιτικό χάρτη της Ελλάδας. Κακές επιλογές προσώπων, πολιτικών θέσεων, ταυτισμένοι στη συνείδηση του κόσμου- ξεχνώντας τη κυβέρνηση Καραμανλή με τι παλινωδίες της- καταστρέφοντας την Ελλάδα σε οικονομικό επίπεδο, πλέον πείθει μόνο ένα μικρό ποσοστό του εκλογικού σώματος, τους «ερωτευμένους». Στην Χαριλάου Τρικούπη γνωρίζουν ότι ένα μεγάλο μέρος των ψήφων που έλαβε το ΠΑΣΟΚ στις τελευταίες εκλογές είχε καθαρά συναισθηματικό χαραχτήρα. Η σχέση ψηφοφόρων και ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ είναι ένας έρωτας αλλά αυτό από μόνο του δεν αρκεί. Ο έρωτας αυτός θα πρέπει να έχει χαρακτηριστικά νιότης, όπου θα προσδώσει μια νέα δυναμική. Κανείς δεν επιθυμεί να ζήσει και πολύ περισσότερο να αισθανθεί να χάνεται αυτή η σχέση στα τάρταρα της πολιτικής μαύρης τρύπας.
Το οξύμωρο είναι ότι ορισμένοι από τους σημερινούς διεκδικητές της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ διεκδικούν την ηγεσία του κινήματος χωρίς αιδώ, ανερυθρίαστα, αφού από τη μια οδήγησαν στην αγκαλιά των μνημονίων την Ελλάδα και από την άλλη τα ίδια πρόσωπα θέλουν να την σώσουν. Είναι σαν να βάζεις το λύκο να φυλάει τα πρόβατα. Απλά δεν γίνεται. Απόδειξη αυτού είναι το επιτελείο του ΓΑΠ. Ο στενός αυτός πυρήνας διεκδικεί πάλι πρωτεύοντα ρόλο στην μετά εκλογική νίκη του ΓΑΠ. Όλοι τους είχαν φύγει από το ΠΑΣΟΚ και είχαν ακολουθήσει τον ΓΑΠ στο ΚΙΔΗΣΟ όπου και φυσικά παραμένουν. Εζυγίσθηκαν, εμετρήθησαν, και ευρέθησαν ελλιπέστατοι. Ένας κεντροαριστερός ψηφοφόρος δεν το συγχωρεί.
Το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ την δεδομένη χρονική στιγμή- αφού δεν μπορεί να σώσει την χώρα-είναι να κοιτάξει τα του οίκου του, να συγκεντρωθεί στις επόμενες κινήσεις που επιβάλλεται να κάνει, να ανασυγκροτηθεί, να γίνει ριζική ανανέωση πρόσωπων στην ηγεσία του και απαλλαγμένο από το κακό του παρελθόν να προσπαθήσει να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη του λαού.
Τιμούμε το παλιό, αλλά είναι δοκιμασμένο. Τιμούμε τους αγώνες τους, αλλά θα πρέπει να καταλάβουν ότι ήρθε η ώρα να δώσουν την σκυτάλη στο φρέσκο, σε αυτό που μπορεί να φέρει έναν αέρα ανανέωσης στο χώρο.. Ο χώρος δεν στερείται έμπειρων στελεχών. Οι διεκδικητές όπως ΓΑΠ, Λοβέρδος, Καστανίδης, Γερουλάνος, να καταλάβουν πλέον ότι δεν είναι αναντικατάστατοι και βέβαια όπως όλοι μας είμαστε αναλώσιμοι. Αν όντως δε το πράξουν, θα κατηγορηθούν για ιδιοτέλεια και οπορτουνισμό.
Είναι σίγουρο ότι σε μια ενδεχόμενη ήττα αυτών για την ηγεσία στο ΚΙΝΑΛ- ΠΑΣΟΚ, μπορεί να τροφοδοτήσει φυγόκεντρες δυνάμεις ικανές να δημιουργήσουν ένα φαύλο κύκλο εσωστρέφειας με άγνωστα αποτελέσματα. Το πιο πιθανό όμως είναι να απομονωθεί από το εκλογικό σώμα και να εξαφανιστεί.
Οι εκλογές στο ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ είναι μια ευκαιρία, με σαφώς ανανεωμένη ηγεσία και προσανατολισμένη στις βαθιές αρχές της σοσιαλδημοκρατίας, να κάνει ένα νέο ξεκίνημα. Ένα ξεκίνημα που θα εμποδίσει την νεοφιλελεύθερη πολιτική να παίζει μόνης της μπάλα στο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Είναι μια ευκαιρία που ίσως περιμένουν οι βαθύτατα ερωτευμένοι που το εγκατέλειψαν να επιστέψουν.
Ελπίζω και εύχομαι η προεκλογική διαδικασία να γίνει με όρους δημοκρατικούς, οι υποψήφιοι να ξεδιπλώσουν το πρόγραμμα τους και αν χρειαστεί να ξεγυμνωθούν στο εκλογικό σώμα.
Συμβουλή. Καλό είναι εκεί στην Χαριλάου Τρικούπη τα στελέχη και η ηγεσία να μην νοιώθουν σαν την Ιφιγένεια, αλλά ως πολιτικοί που απέτυχαν να κάνουν την δουλειά τους και το πατριωτικό τους καθήκον.