Η εισαγωγή σε μια πανεπιστημιακή σχολή δεν είναι μόνο η απόκτηση γνώσεων και αλλοίμονο αν περιοριζόταν μόνο σε αυτήν. Η φοίτηση σε ένα ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα είναι να μπορέσει το νεανικό πάθος και η επαναστατική ιδέα να αποτελέσει ένα εξαιρετικό ερέθισμα για την περαιτέρω εξέλιξη της Επιστήμης και κυρίως για την μετατροπή του Πανεπιστημίου σε Φυτώριο Ιδεών.
Το ζητούμενο ενός Πανεπιστήμιου είναι πέρα από την μετάδοση γνώσης , να εμπνεύσει τους φοιτητές του. Να δημιουργηθεί ένα φυτώριο ιδεών μεταξύ όλων των μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας και μέσω μιας σωστής και παραγωγικής επικοινωνίας των φοιτητών όλων των πανεπιστημιακών σχολών να αναδείξει τη φλόγα μιας γενιάς που δε κοιμάται, μιας γενιάς που αμφισβητεί , μιας γενιάς να αντιδρά σε καθετί παρωχημένο και στρεβλό. Αυτό για να συμβεί χρειάζεται ένα Πανεπιστήμιο σε ένα οργανωμένο χωροταξικό πλαίσιο.
Το Πανεπιστήμιο είναι μια πύλη που οδηγεί όχι μόνο στη γνώση, αλλά και σε ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης πολυδιάστατο, πολύπλευρο, αφού σε αυτό βρίσκονται νέοι από διαφορετικές σχολές. Το πρόβλημα της μιας σχολής μπορεί να λυθεί με ουσιαστικό διάλογο και με τη συμμετοχή από φοιτητές μιας άλλης σχολής. Μέσα από τον λόγο και τον αντίλογο, παράγεται η σύνθεση ιδεών που είναι το αποτέλεσμα του παραγωγικού διάλογου και αναπτύσσεται μέσω της η διαλεκτικής, η όποια είναι και το ζητούμενο.
Το πανεπιστήμιο είναι μια δεξαμενή διαφορετικής σκέψης , και δίνει μία σφαιρική θέαση του κόσμου.
Το πανεπιστήμιο είναι πεδίο δράσης για καινούριες γνωριμίες που δε θα πρέπει να περιορίζονται μεταξύ των μελών μια πανεπιστημιακής σχολής. Τα παιδιά τα οποία φοιτούν σε μια πανεπιστημιακή σχολή εκτός του πανεπιστήμιου είναι καταδικασμένα σε μονοσήμαντη σκέψη και που ποτέ δε θα χαρούν αυτό που προσφέρει το πανεπιστήμιο ως ένας χώρος που διδάσκει και μεταφέρει τη διαφορετικότητα και συνθέτει ένα πολύπλοκο τρόπο σκέψης εκτός του τετριμμένου.
Το πανεπιστήμιο είναι το περιβάλλον όπου μπορούν οι νέοι να βρεθούν συνοδοιπόροι και με νέους από άλλη σχολή. Είναι το περιβάλλον που σύσσωμη η φοιτούσα νεολαία μαθαίνει να διεκδικεί , με δικαιοσύνη και ορθολογισμό στα δικαιώματα της.
Είναι το περιβάλλον όπου μαθαίνει να μάχεται για την επίλυση κοινών προβλημάτων-όλων των σχολών- που αφορούν την εύρυθμη λειτουργία της ακαδημαϊκής κοινότητας προασπίζοντας το συμφέρον και τα δικαιώματά της, τονώνοντας έτσι την εξωστρέφεια του ακαδημαϊκού έργου.
Τεμαχίσαμε τα πανεπιστήμια, στη βάση της λογικής της αποκέντρωσης και καταδικάσαμε γενιές νέων να τρέχουν ανά την Ελλάδα για να εκπαιδευτούν, μόνο για να εκπαιδευτούν.
Δημιουργήσαμε σχολές χωρίς υποδομές, διδακτικό προσωπικό και προπαντός χωρίς επιστημονικό και επαγγελματικό αντίκρισμα.
Κάθε πολύ ΑΕΙ κάθε χωριό πλέον πανεπιστημιακή σχολή
Βέβαια όλα αυτά που αναφέρω προφανώς δεν αγγίζουν τη πολιτική ηγεσία του υπουργείου παιδείας και των παραγόντων που διεκδικούν πανεπιστημιακές σχολές σε κάθε χωριό της Ελλάδας. Το υπουργείο παράγει πολιτική σε τέτοιο βαθμό ώστε να ικανοποιεί τις επιθυμίες διαφόρων τοπικών παραγόντων.
Η τοπική αυτοδιοίκηση καλά κάνει από τη πλευρά της και πιέζει για την ίδρυση πανεπιστημιακών σχολών σε κάθε χωριό και σε κάθε πόλη της Ελλάδας.
Πολλές πανεπιστημιακές σχολές ιδρύθηκαν από πολιτική σκοπιμότητα και πιέσεις από τοπικούς φορείς και ομάδες συμφερόντων. Η ίδρυση αυτών γινόταν, και εξακολουθεί να γίνεται με ερασιτεχνισμό, ευκαιριακά στο πόδι χωρίς τις κατάλληλες υποδομές ,χωρίς χωροθέτηση, χωρίς αναλύσεις κόστους-οφέλους, χωρίς μελέτες σκοπιμότητας και βιωσιμότητας, χωρίς αναλύσεις διασύνδεσης αυτών με τη τοπική κοινωνία. Αναπτύχθηκε μια ιδιοτελής σχέσης κυβέρνησης και διαφόρων παραγόντων και αποτέλεσε τον αναγκαίο συμβιβασμό των δυο μερών.
Η ίδρυση τέτοιων σχολών αντιμετωπίστηκε με οικονομικά και σπεκουλαδόρικα κριτήρια ενίσχυσης της τοπικής καταναλωτικής οικονομίας, μισθώσεις, ψυχαγωγία, διατροφή φοιτητών, προμήθειας εξοπλισμού, θέσεις καθηγητών .Τοπική ματαιοδοξία η ίδρυση ενός πανεπιστημιακού τμήματος αποκομμένου εντελώς από το μητρικό πανεπιστήμιο.
Καταφέραμε να φτιάξουμε πανεπιστημιακά τμήματα χωρίς αντικείμενο και φοιτητές αποκομμένους από τη πανεπιστημιακή κοινότητα, εκτός πανεπιστημιούπολης, εκτός του αυτονόμου ακαδημαϊκού χωριού, της αυτόνομης πανεπιστημιακής κοινότητας.
Ακόμα μια παγκόσμια ελληνική πρωτοτυπία όπου ένα πανεπιστήμιο δεν ιδρύεται με βάση τα ακαδημαϊκά στάνταρ, ούτε καν για να καλύψει τις ανάγκες της αγοράς σε επιστημονικό δυναμικό, αλλά μόνο και μόνο για να στηρίξει ένα παντελώς στρεβλό μοντέλο περιφερειακής ανάπτυξης. Δεν είναι τυχαίες οι πολύ χαμηλές βάσεις εισαγωγής, της τάξης του ενός και του δύο, ούτε είναι τυχαίο το γεγονός ότι σχεδόν ένας στους δύο εισακτέους στα περιφερειακά πανεπιστήμια εγκαταλείπει τις σπουδές του επειδή δεν έχει τα φόντα να τις ολοκληρώσει. Όμως αυτό ελάχιστα ενδιαφέρει. Σημασία έχει από τη μια να κινείται το χρήμα και, από την άλλη, να διασφαλιστούν τα κεκτημένα των ακαδημαϊκών.
Το φοιτητικό χαρτζιλίκι δε μπορεί να σώσει τη τοπική κοινωνία.
Επειδή αυτός ο προγραμματισμός και η δήθεν αποκέντρωση πανεπιστημιακών σχολών ήρθε για να μείνει θα έλεγα και θα συμφωνούσα με όλους τους παράγοντες του νομού Ηλείας ότι αν μια περιοχή δικαιούται να έχει Γεωπονικό πανεπιστήμιο αυτή θα πρέπει να η ευλογημένη περιοχή της Ηλείας.
Ο λόγος είναι απλός. Είναι κατ εξοχήν αγροτικός νομός, και ο πιο πλουτοπαραγωγικός στη Δυτική Ελλάδα.
Στο νομό Ηλείας, η έκταση της γεωργικής γης φτάνει στα 1.264.460 στρέμματα(52,6% του Νομού), οι αρδευόμενες εκτάσεις καλύπτουν στο 45,4% και οι καλλιεργούμενες εκτάσεις της το 48,3% της Περιφέρειας. Διαθέτει τις μεγαλύτερες εκτάσεις από κάθε άλλο Νομό σε θερμοκήπια. Παράλληλα, στην Ηλεία υπάρχουν 150 Συσκευαστήρια νωπών αγροτικών προϊόντων και 14 Συσκευαστήρια μεταποιημένων αγροτικών προϊόντων.
Η καρδιά της αγροτικής οικονομίας της Δυτικής Ελλάδας βρίσκεται στη βόρεια Ηλεία, οπότε θα μπορούσε η έδρα της Γεωπονικής σχολής να βρίσκεται στην Αμαλιάδα, ως κατεξοχήν πρωτεύουσα του κάμπου.
Η Γεωπονική σχολή θα μπορεί να περιλαμβάνει όλα τα τμήματα τα όποια βρίσκονται σε Μεσολόγγι και Αγρίνιο. Στο Μεσολόγγι να παραμείνει η σχολή της ιχθυοκαλλιέργειας λόγω της λιμνοθάλασσας.
Αν η βασική επιδίωξη του υπουργείου είναι η αποκέντρωση των σχολών να είναι το κύτταρο συνεργασίας με τους παραγωγικούς τομείς της περιοχής, τότε η Ηλειακή γη είναι ότι καλύτερο για να δεχτεί τη Γεωπονική σχολή στην αγκαλιά της.
Ας είναι η αρχή ενός πειράματος γνώσης και δημιουργίας, και μιας ευγενούς συνεργασίας και επιχειρηματικότητας μεταξύ Γεωπονικού πανεπιστήμιου και των παραγωγών.
Ας πρωτοτυπήσει κάποια στιγμή το υπουργείο και ας στηρίξει κάτι καινοτόμο και πρωτόγνωρο. Η ίδρυση μιας Γεωπονικής σχολής στη καρδιά του Ηλειακου κάμπου θα είναι βιώσιμη. Αυτό άραγε δεν είναι και το ζητούμενο;
Γεώργιος Μπακογιάννης
Χημικός Μηχανικός
