Η Δημοκρατία δεν τρομοκρατείται. Η Δημοκρατία δε χρειάζεται αυτοκλήτους υπερασπιστές ή σωτήρες. Η δημοκρατία έχει το τρόπο να αμύνεται, διότι δεν είναι ένα απλό πολιτικό σύστημα, αλλά είναι ιδέα. Μια ιδέα με υψηλά ιδανικά προερχόμενα από τα βάθη των αιώνων.

Γράφει ο Γεώργιος Μπακογιάννης ,Χημικός Μηχανικός

Τη Δημοκρατία τη μισείς και τη πυροβολείς όταν είσαι κατά όλων αυτών που πρεσβεύει. Η παγκόσμια πολιτική βία δια μέσω των νόμων, αλλά και αυτή της αντισυστημικής πολιτικής βίας το μόνο που κάνουν είναι να πυροβολούν τα πόδια της δημοκρατίας και να τη πληγώνουν.
Η βία από όπου και αν προέρχεται είναι καταδικαστέα. Η πολιτική βία δε είναι ακόμα πιο καταδικαστέα διότι χρησιμοποίει το νομοθετικό πλαίσιο για να την επιβάλλει.
Η αντισυστημική βία από την άλλη απειλεί τα δικαιώματα του ανθρώπου, διαιρεί επικίνδυνα την κοινωνία. Η αντισυστημική βία δεν έχει λογική είναι τυφλή και παραδομένη στο τυφλό φανατισμό της ιδεοληψίας. Υπονομεύει τη Δημοκρατία και δίνει το άλλοθι άσκησης πολιτικής βίας. Απλά ρίχνει νερό στο μύλο των κυβερνώντων.
Η άσκηση της αντισυστημικής πολιτικής βίας προέρχεται από εκείνους τους πολίτες που δεν έχουν νιώσει την πρόοδο και την ευημερία και που θεωρούν ότι τα διάφορα ευρωπαϊκά κινήματα εξέχοντος αυτό της γαλλικής επανάστασης δεν έχουν ευεργετήσει τον κόσμο, τη κοινωνία.
Επαναστατούν, διότι προφανώς δεν ευεργετήθηκαν από το νεωτερικο εγχείρημα του 19ου και 20ου αιώνα, και έχουν χάσει την εμπιστοσύνη και την πίστη στο κράτος και τους θεσμούς του.
Ψάχνουν να βρουν ως λύση τον επαναπροσδιορισμό της ταυτότητας τους και την προσφυγή στη βία προκειμένου να αποκτήσουν δύναμη, έναντι της κρατικής ισχύος, διεκδικώντας άμεσες αλλαγές στην καθημερινότητά τους.
Ομάδες ανθρώπων, εμποτισμένοι από ιδεοληψία και με έναν απροσδιόριστο θυμό, συστήνουν τις δικές τους οργανώσεις, έξω από τις υφιστάμενες πολιτικές επιλογές που το εκάστοτε κράτος προσφέρει, ενώνοντας τα πολιτιστικά, πνευματικά και αισθητικά τους πιστεύω, και δημιουργούν ένα πλέγμα δράσεων και περιοχών ασφαλείας, για την εξάσκηση της βίας.
Η αντισυστημική πολιτική βία δεν έχει προσωπείο. Άλλοτε παρουσιάζεται ως ακροδεξιά, ως ακροαριστερή, είτε ως αντιεξουσιαστική και τελευταία υπάρχει ο ισλαμικός εξτρεμισμός. Παρόλα τις οποιεσδήποτε ριζικές ή φαινομενικές διαφορές αυτών, και των διαφορετικών ιστορικών καταβολών τους, διαμορφώνουν ένα σύνολο όμοιων πρακτικών και κοινών άσκησης πολιτικής βίας άναρχα δομημένης, έτσι ώστε να υποκαταστήσουν το κράτος δικαίου. Ένα κράτος δικαίου βασισμένο σε αρχές, σε κανόνες –γι΄ αυτό χρειάζονται οι νόμοι- το οποίο δημιουργεί το περιβάλλον για συνύπαρξη πολλών διαφορετικών και ετερόκλητων ομάδων μορφωτικού και θρησκευτικού περιβάλλοντος.
Απέναντι σε κάθε μορφής ακραίας αντισυστημικής βίας, βέβαια δε πρέπει να ξεχνάμε ότι στέκεται και αντιπαρατίθεται μία άλλη διεθνής μορφή νομιμοποιημένης πολιτικής βίας. Αυτή των θεσμοθετημένων κρατικών εξουσιών, η οποία, αναπτύσσει με τη σειρά της κοινές μεθόδους αντιμετώπισης, συμβάλλοντας στην εδραίωση της σύγκρουσης, με το να τρομοκρατεί, να φοβίζει και να συντηριτικοποιει την κοινωνία καθιστώντας αυτήν εγκεφαλικά νεκρή και θεσμικά ανίσχυρη. Μέσω αυτής της τριβής αν συνεχιστεί, εις στο διηνεκές, θα μπορούσαν να αναδυθούν δύο μεγάλες συγκρουσιακές δυναμικές, χωρίς αυτές να ορίζονται με βάση τον πολιτισμό, ή το έθνος, ή ακόμη και με τον ορισμό της ταξικής θέσης.
Στο τέλος η δυναμική των κρατών από την μια και οι αναδυόμενες αντισυστημικές ομάδες άσκησης πολιτικής βίας, από την άλλη θα διατηρήσουν και θα επεκτείνουν τον φαύλο κύκλο βίας.Μια βία που όλοι τη καταδικάζουν, αλλά ταυτόχρονα κάνουν ακριβώς αντίθετο.
Τεχνηέντως όλες οι πλευρές πολώνουν το κλίμα και με στοχευμένες ενέργειες συντηρούν το κλίμα της πολεμικής ιαχής.
Θύμα τους ίδια η κοινωνία.