Καθολικές επαναλαμβανόμενες καραντίνες. Μια οικονομία η οποία συντηρείται μέσω της βοήθειας από την Ε.Ε. Ολόκληρα παραγωγικά τμήματα της κοινωνίας επιβιώνουν με επιδόματα. Το μέλλον της βιωσιμότητας πολλών επιχειρήσεων είναι αβέβαιο. Άνθρωποι έχουν φτάσει στα όρια τους.

Γράφει ο Γεώργιος Μπακογιάννης
Χημικός Μηχανικός

Τακτικές τρόμου ως εργαλεία διαχείρισης της σιωπής και της όποιας αντίδρασης εκ μέρους των πολιτών.
Ένα περίπου χρόνο από τη στιγμή που εμφανίστηκε ο κορωνοϊός και έχει γονατίσει ανθρώπους και κοινωνίες .Ένα χρόνο και ακόμα δεν επιτρέπει να επιστρέψει το χαμόγελο στα χείλη της κοινωνίας. Ένα χαμόγελο ζωογόνο όσο τω φως του ήλιου για όλα τα έμβια
Η ζημιά που έχει γίνει είναι ανυπολόγιστη παρόλο τα δρακόντεια μέτρα που έχουν ληφθεί.
Το κακό δε προέρχεται τόσο από τη νόσο, αλλά και από πάσης φύσεως κυβερνητικούς ειδήμονες, γιατρούς -που δε έχουν περάσει τη πόρτα της έρευνας-, που πολύ εύκολα αναμεταδίδουν διάφορα ιατρικά papers. Στον αγώνα υπέρ πάντων έχουν προστεθεί και συγκεκριμένα μέσα ενημέρωσης .
Μήπως θα έπρεπε να το βουλώσουν για λίγο έστω για κάνα δύο εβδομάδες; Μήπως έτσι θα εξαλείφει το οξύ κύμα υστερίας , τρόμου, καταστροφής και θλίψης;
Ίσως αυτό να ήταν το πιο συναρπαστικό πείραμα και συγκριτικά αβλαβές σε σύγκριση με την επέμβαση σε ένα ανοιχτό εγκέφαλο που επιχειρείται σε μια κοινωνία που βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο εάν οι «ειδικοί στον τομέα της υγείας» συνταγογραφούσαν για τον εαυτό τους αποχή, η απουσία από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Θα ήταν επίσης ευλογία αν ορισμένα μέσα ενημέρωσης παρέμεναν θεματοφύλακες της ενημέρωσης, με κριτικό και νηφάλιο τρόπο.
Σπείρε φόβο και θέρισε αβεβαιότητα και ανασφάλεια
Ερώτημα; Ποιος άραγε κατευθύνει την υπερπροσφορά ειδήσεων για την πανδημία και πίεση προς την κατεύθυνση της επαναλαμβανόμενης καραντίνας.
Όλα τα συστήματα όπως πολιτική, επιστήμη, οικονομία, κοινωνία και τα μέσα τους αντί να λειτουργούν ως μια μουσική μπάντα και να συμβάλουν στο να ηρεμήσουν το δοκιμαζόμενο λαό, έχουν επιλέξει αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά, τη πρωτοφανή κακοφωνία.
Ο κόσμος έχει αλλάξει από τότε που ο ιός ξέσπασε σχεδόν πριν από ένα χρόνο στο Γουχάν. Η επιστήμη γνώριζε για την Covid-19 από καιρό. Γνώριζαν επίσης ότι δεν ήταν αβλαβής, ούτε όμως τόσο θανατηφόρος όσο αρχικά πίστευε. Ήταν διαχειρίσιμος και χωρίς επανωτές καραντίνες.
Τι άλλαξε στη πορεία. Μήπως η επινόηση μιας ασθένειας συμβάλλει στο να καυχηθούμε ότι είμαστε ικανοί σε σύντομο χρονικό διάστημα να την ιάσουμε, ή απλά κατάφεραν μέσω ενός πειράματος να εξάγουν ασφαλή συμπεράσματα για την αντίδραση της κοινωνίας, έτσι ώστε στο μέλλον να έχουν το τρόπο για τη πλήρη χειραγώγηση αυτής;
Οι μελλοντικές γενιές και ερευνητές που θα ασχοληθούν με τη πανδημία της εποχής μας θα αποδείξουν αν η ιδέα της απόλυτης ακινησίας ήταν ένα δεύτερο κουτί της Πανδώρας, προπομπός για την πλήρη χειραγώγηση των κοινωνιών.
Οι κυβερνήσεις πρέπει να καταλάβουν πως οι πολίτες δεν είναι άνθρωποι των σπηλαίων.
Δεν είναι δυνατόν να καταστέλλονται βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.
Μη ξεχνάμε ότι βασικοί τομείς της οικονομικής δραστηριότητας έχουν υποστεί ανεπανόρθωτη βλάβη.
Αυτή η κρίση έχει πολλούς υπεύθυνους και ο κορωνοϊός δεν ανήκει σε αυτούς.