Μια απέραντη σιωπή καλύπτει από άκρο σε άκρο την Ελληνική επικράτεια.Μια σιωπή που ως πέπλο έχει σκεπάσει όλη τη κοινωνία και την έχει βυθίσει στο σκοτάδι.Όλοι αποσβολωμένοι και συνάμα χαμένοι ψάχνουμε να οργανώσουμε τη ζωή μας μέσα σε αυτή τη λαίλαπατης πανδημίας που κατατρώει το πνεύμα και σε λίγο τις σάρκες μας.

Γράφει ο Γεώργιος Μπακογιάννης
Χημικός Μηχανικός

Σιώπησαν οι φωνές, σιώπησαν τα κελαηδίσματα, σιώπησε η κοινωνία, σταμάτησαν οι αδύναμες αντιδράσεις και έμεινε μόνο ένα κρόασμα, ένα μούδιασμα.
Σιωπή ίδια όπως και πριν στα χρόνια της διαπλοκής και διαφθοράς. Λες και για κάποιους, -όπως για ειδικά για τη πνευματική ελίτ-περιμένει να εξαργυρώσειτη σιωπή για προσωπικήάνοδο. Να εξαργυρώσει τη σιωπή της με τα ανάλογα ανταλλάγματα.
Πού είναι όλοι αυτοί που θα έπρεπε να είναι μπροστάρηδες στον αγώνα κατά της εξαθλίωσης μας, που θα μιλήσουν στην ψυχή μας και θα αφυπνίσουν την κοινωνία ως σύγχρονοιΔιαφωτιστές;
Πού είναι όλοι αυτοί που θα έπρεπε να αντιστέκονται –ανεξάρτητα από τις πολιτικές τους πεποιθήσεις- στο σύστημα που έχει υιοθετήσει τα πιο ακραίαμέτρα προς υποχώρηση της πανδημίας και συνθλίβει τα όνειρα και τις ελπίδες μας;
Πού είναι όλοι αυτοί και τι έχουν να προτείνουν μαύρες μέρες που διανύουμε;
Τα ερωτήματα που προβάλλουν δεν είναι απαίτηση αλλά είναι επιτακτικά. Είναι σκέψεις απλές εν’ τη απουσία των ανθρώπων του πνεύματος το καιρό της πανδημίας. Απευθύνονται στους διανοουμένους που θα έπρεπε με το κύρος τους να μπουν μπροστά και να ασκήσουν επιρροή στην κοινωνία. Να μπουν μπροστά για μία καλύτερη κοινωνία και με μια φωνή πιο δυνατή και ηχηρή από αυτήν των ΜΜΕ να επιβάλλουν τη δική τους φωνή τη δική τους διαφορετικήάποψη, να εμψυχώσουν το λαό που καρτερικάυπομένει και περιμένει μια φωνήδιαφορετική από αυτή του κανιβαλισμού, της τρομολαγνείας και του φόβου.
Είναι άραγε τόσοεπικεντρωμένοι στη καριέρα τους , σκυμμένοιπάνω στα βιβλία τους και αδυνατούν να ορθώσουν μια φωνήελπίδας που τόσο ανάγκηέχει να ακούσει ο ελληνικός λαός, ή είναι κόλακες της εκάστοτε εξουσίας και έχουν βολευτεί στις «δάφνες» της σιγουριάς των παχυλών μισθών και των επιχορηγήσεων. Δε βαρέθηκαν τόσα χρόνια να σιωπούν. Δεν έχειέρθει η στιγμήμετά από τόσαχρόνιασιωπής να μπουν μπροστά με κριτική συνείδηση κατά της αδικίας, όχι γιατί πρέπει αλλά γιατί το νοιώθουν.
Άραγε δε βλέπουν, δε διακρίνουν στα μάτια μας ότι έχουμε συμβιβαστεί, και είμαστε ανήμποροι να αντιδράσουμε;Μια συντεταγμένηφωνήπεριμένει ο ελληνικόςλαός για να νιώσει ότι υπάρχει Άνοιξη για να ζεσταθεί η ψυχή του.Να νιώσει ότι ακόμαυπάρχουναξίες σε αυτή τη ζωή, να μη νιώθειάβουλοκατατρεγμένοφοβισμένοζωάκι, να σταματήσει να προσκυνά σε φωνές που τον μπερδεύουν.
Πόσο τελικάκόντυνε η πνευματικήελίτ του τόπου;Δεν νοείται η πνευματική ελίτ της χώρας να είναι τόσο δειλή, να φοβάται «να μπλέξει» ή να συγκρουστεί , διότι ανέκαθεν σ΄ αυτούς έχει λάχει ο κλήρος να οπλίζουν τη κοινωνία όχι μόνο με οργάνωση και μέθοδο, αλλά με έρεισμα, με νόημα, με σκοπό.
Που είναι οι συγγραφείς, οι ποιητές, οι φιλόσοφοιοι καλλιτέχνες, οι πανεπιστημιακοί; Πόσοι δε από αυτούς , πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, έχει εκφέρει άποψη σε κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα, που αναστάτωσαν τη συλλογική συνείδηση και συγκλόνισαν με τη σφοδρότητά τους;
Γιατί σήμερα σιωπούν. Σήμερα που ο λαός στρέφει το κεφάλι και αποζητά τους πνευματικούς του ηγέτες, αυτοί απουσιάζουν. Ο λαός αναζητά μάταια τη σκέψη τους, τη φωνή τους, τη πένα τους, τη μουσική τους, τα πινέλα τους, τους στίχοι τους, τα βιβλία τους, τα γλυπτά τους.Γνωρίζει πως τα μέσα τους είναι όπλα φοβερά και ακαταμάχητα, ικανά να ανάψει η σπίθα για ανατροπή κάθε μορφής αδικίας.
Κατάντησαν όλοι αυτοί οι πνευματικοί ηγήτορες να γίνουν ένα πνευματικό κατεστημένο που απομύζησε τεράστιους πόρους σε ευημερείς καιρούς, παράγοντας δυσανάλογα μικρότερα αποτελέσματα. Ένα κατεστημένο, που το χειρότερο εξ όσων έκανε, ήταν τελικά να πνίξει τη γνήσια πνευματική εφεδρεία αυτής της χώρας, στερώντας της το οξυγόνο της ανάπτυξης. Κατάντησαν με την ατολμία τους να δώσουν χώρο να αναπτυχθούν τα ζιζάνια και να πνίξουν το σιτάρι
Πλέον το σύστημα έχει κατασκευάσει ψευτοδιανοούμενος, ειδικούς μιντιακούς διανοουμένους, εμπειρογνώμονες, πρόθυμοι πάντα να υπηρετήσουν τη πολιτιστικήβιομηχανία, τη πολιτική, τα ΜΜΕ, πρόθυμοι να υπηρετήσουν την εξουσία απαρνούμενοι στις περισσότερες περιπτώσεις την κριτική του αυτονομία και το αυτεξούσιο. Κανείς μα κανείς τους δεν αμφισβητεί τις δομές εξουσίας ή τις μορφές της κυριαρχίας. Υπάρχει πλέον ιδεολογική και πολιτική κατάπτωση.
«Ο τύραννος τον ποιητή φοβάται. Ο άδικος τον στοχαστή εχθρεύεται. Ο γενίτσαρος τον δάσκαλο καταδιώκει».