Με αφορμή τα όσα λέγονται στα socialmedia, αλλά τόσο στον έντυπο, όσο και στον ηλεκτρονικό τύπο.Για μια Ελλάδα που παραπαίει, για μια Ελλάδα που χάνεται, για μια Ελλάδα που ολιγοψυχάει.

Γράφει ο Γεώργιος Μπακογιάννης
Χημικός Μηχανικός

Άποψη μου είναι ότι όλοι αυτοί που γράφουν και υποστηρίζουν τα παραπάνω, απλά κάνουν τις Κασσάνδρες, μόνο και μόνο για να τρομοκρατούν τον κόσμο.
Η μέθοδος είναι απλή. Λόγος, φόβος τρόμος. Βασικές αρχές που οι γνώστες και οι μύστες της πολιτικής το γνωρίζουν καλά. Αυτοί που δε το γνωρίζουν πέφτουν στη παγίδα και χάνουν το φως και την ελπίδα.Στρατηγική η οποία είναι δοκιμασμένη ανά τους αιώνες σε όλα τα φάσματα της πολιτικής και θρησκευτικής ζωής του τόπου.
Όλοι ξέρουμε τους σλάβικους θρύλους για τους πανίσχυρους βρικόλακες, που σηκώνονται από τον τάφο τους και πίνουν ανθρώπινο αίμα. Μάλιστα, οι πρώτες αναφορές για την ύπαρξη βρικολάκων χρονολογούνται από την εποχή της Αρχαίας Ελλάδας. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι πίστευαν πως η ψυχή αυτού που πέθαινε με βίαιο τρόπο, δεν μπορούσε να ησυχάσει, με αποτέλεσμα να τριγυρνάει μέχρι να ολοκληρώσει τον κύκλο, που της είχαν ορίσει οι Μοίρες. Παράλληλα πίστευαν πως οι νεκροί διψάνε για αίμα, κάτι που διαπιστώνουμε στην Οδύσσεια.
Ο ιδρυτής του Μαρξισμού ο Μαρξ θα συμπεριλάβει τρεις σαφείς αναφορές σε βρικόλακες στο «Κεφάλαιο» και αναρίθμητες άλλες σε κείμενα και ομιλίες του. Έγραφε ο Μαρξ, «είναι νεκρή εργασία, που σαν βρικόλακας, ζει μόνο ρουφώντας το αίμα της ζωντανής εργασίαςκαι όσο πιο πολύ αίμα ρουφάει τόσο περισσότερο ζει». ΟΜάρξείχε εμμονή με τους βρικόλακες, εστιάζοντας στη διάκριση του κεφαλαίου ως νεκρού σώματος που τρέφεται και επιβιώνει από τη «ζωντανή εργασία».
Ο χαρισματικός Χατζιδάκις ερμηνεύει με τον καλύτερο ίσως τρόπο. «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, για αυτό και δεν μπορεί να αναστηθεί ποτέ» και συμπληρώνει εύστοχα «Ψέματα το εμβατήριο για μια μη θνήσκουσα Ελλάδα. Ψέματα και η Ανάσταση για μια περίπτωση χώρας μη θνήσκουσας και μη αναστημένης, αλλά γενναίως επηρμένης»…
Ανά τους αιώνες, πρώτα οι Ρωμαίοι μετά φυλές-βάρβαροι από το τότε γνωστό κόσμο, στην εποχή του Βυζαντίου, οι μετέπειτα Φράγκοι, αργότερα οι ενετοί , οι τούρκοι, αλλά και κατά τον εικοστό αιώνα η Ελλάδα άντεξε, αναστήθηκε και ακόμα στέκεται αγέρωχα σε αυτή τη γωνία της Ευρώπης. Τσαλακωμένη η περηφάνια της, πολλές φορές περιφρονημένη, αλλά ακόμα κυρίαρχο κράτος.
Παράλληλα δε, αυτοκρατορίες εξαφανιστήκαν, κράτη έχασαν τη κυριαρχία τους, πολιτισμοί χάθηκαν ολοκληρωτικά.Η Ελλάδαάντεξε.
Η Ελλάδα τιμά τους ανθρώπους της, όμως εμείς…
Σε αυτήν ακριβώς τη χώρα εξακολουθούμε να ζούμε, χωρίς να διδασκόμαστε από τα παθήματα του παρελθόντος και πάντοτε πρόθυμοι να τείνουμε ευήκοα ώτα σε όσους επιμένουν να επενδύουν στη διαρκή αξία αυτών που πληγώνουν την Ελλάδα. Αγανακτήσαμε, οργιστήκαμε, απαξιώσαμε κάμποσους από αυτούς που δοξάζαμε στο παρελθόν, διχαστήκαμε. Για να επιβιώσει ο βιολογικός κάτοικος σε αυτή τη χώρα θα πρέπει να επανασυνδέσει τον ομφάλιο λώρο με όσους και όσα πριν από λίγο απαρνιόμασταν.
Ισοπεδώσαμε τον δικομματισμό, γιατί τον θεωρήσαμε υπεύθυνο – και δικαίως εν πολλοίς – για όσα υποστήκαμε, αλλά με την πρώτη αναλαμπή ανάσας επιστρέψαμε σε ένα νέο, ιδιότυπο, μικρομέγαλο, δικομματικό παιχνίδι εξουσίας. Γιατί, όπως αποδεικνύεται και πάλι, έχουμε μια μόνιμη απέχθεια στις αποχρώσεις, είτε πρόκειται για ιδέες είτε για πολιτική, ενώ γοητευόμαστε από τη λογική του άσπρου-μαύρου. Μας αρέσει από τη μία να ταυτιζόμαστε με κάποιον, με κάτι, και από την άλλη να έχουμε έναν εχθρό απέναντί μας στον οποίο μπορούμε να φορτώνουμε όλα τα κακά της μοίρας μας για να απεκδυόμαστε τις ευθύνες μας.«Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει Μα στον ύπνο βυθισμένη Στριφογυρίζει ανήσυχη Βλέποντας όνειρα κακάΠως θα τη φάει ο δράκοντας Ανατολής και Δύσης»…. «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει Αλλά πάντα χτυπημένη Απ’ την δεξιά μεριά της Κι απ’ την αριστερή σκισμένη Ώσπου να βγούνε τ’ άντερά της
Είναι όμως ποτέ δυνατόν να πεθάνει μια χώρα που «ποτέ δεν πεθαίνει»;
Η Ελλάδα δεν θα πεθάνει διότι στη κρίσιμη στιγμή θα αντιμετωπίσουμε ριζικά τον χειρότερο εαυτό μας σε όλες του τις πλευρές, και θα αγωνιστούμε, με σύμμαχο τις καλύτερες παραδόσεις μας για τη σωτηρία υμών και της Ελλάδας.
Το φάρμακο έχει μια συγκεκριμένη δραστική ουσία. Ξεπερνάμε τις ιδεοληψίες, τον φανατισμό μας και αρκεί να αναζητήσουμε γέφυρες συνεννόησης, αλληλοκατανόησης, ανοχής του άλλου, και αποδοχής του διαφορετικού.