Ανά τους αιώνες υπήρχε πάντα η επιθυμία η πολιτική να χρησιμοποίει το κράτοςείτε ως πολιορκητικό κριό , είτε ως λάφυρο, είτε ως εργαλείο άσκησης πολιτικής προς ίδιος όφελος αυτών που την ασκούσαν.

Γράφει ο Γεώργιος Μπακογιάννης
Χημικός Μηχανικός

Τα τελευταία χρόνια δυο σκέψεις-δεξαμενές πολιτικής καθιερώθηκαν στο παγκόσμιο πολιτικό σκηνικό.Η μια ήταν αυτή των νεοφιλελευθέρων και ή άλλη αυτή του σοσιαλισμού (σοσιαλισμός ένα σκαλοπάτι πριν το κομμουνισμό).Οποιαδήποτεπροσπάθεια να χτιστείκάτιανάμεσα αυτών,απλά στο τέλος δεν άντεξε ως αποτέλεσμα της πίεσης που ασκήθηκεεκατέρωθεν.
Έτσιεμείςπλέονείμαστε υποχρεωμένοι να κινούμαστεείτεμεταξύ μιας φιλελεύθερηςπολιτικήςείτε αυτής του σοσιαλισμού.Και οι δυο πλέον αυτές μορφές μοιάζουν σα τις πέτρες του μύλουαφούπλέον δε τις χωρίζεικάτιιδιαίτερο όταν ασκούν πραγματικήπολιτική. Όμως δε θα έπρεπε να είναι έτσι διότι τα ιδεώδη αυτών είναι διαμετρικά αντίθετα.
Η βασική αρχή των νεοφιλελευθέρων είναι το «ελάχιστο κράτος», ή «το κράτοςνυχτοφύλακας»,όπερσημαίνειδιασφαλίζουν ότι τα άτομα απολαμβάνουν το ευρύτερο δυνατό πεδίο ελευθερίας, μέσα σε ένα πλαίσιο ειρηνικής συνύπαρξης, βασιζόμενο στην «τάξη». Δεν είναι έτσι όμως διότι στη πραγματικότητα θεωρούν ότι η αξία του κράτους έγκειται στη δυνατότητα του να θέτει φραγμούς στην ανθρώπινη συμπεριφορά, εμποδίζοντας έτσι τα άτομα να παραβιάζουν τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των άλλων. Το κράτος για τους νεοφιλελεύθερους δεν είναι παρά ένα προστατευτικό σώμα, με κύρια λειτουργία του την παροχή ενός πλαισίου ειρήνης και κοινωνικής τάξης, εντός του οποίου οι πολίτες μπορούν να ζουν τη ζωή τους όπως οι ίδιοι νομίζουν καλύτερα. Το κράτος κατ΄ ουσία καλείται να δράσει μόνο όταν απειλείται η τάξη.
Οι τρεις κύριες λειτουργίες, του λειτουργικού κράτους κατά την νεοφιλελεύθερη άποψη είναι:
1.Πρώτον και κύριο, το κράτος υπάρχει για να διατηρεί την τάξη στο εσωτερικό.
2.Δεύτερον, διασφαλίζει ότι τηρούνται τα συμβόλαια και οι οικειοθελείς συμφωνίες μεταξύ ιδιωτών
3.Τρίτον, παρέχει προστασία από εξωτερικές επιθέσεις.
Οι οικονομικές, κοινωνικές, πολιτιστικές, ηθικές και άλλες αρμοδιότητες ανήκουν στο άτομο και αποτελούν έτσι αναπόσπαστο τμήμα της κοινωνίας των πολιτών.
Οι νεοφιλελεύθεροι μισούν τους δύο πυλώνες του σύγχρονου κοινωνικού δίκαιου κράτους, αυτόν της οικονομικής πολιτικής, η οποία δημιουργεί ένα σταθερό πλέγμα διαβίωσης και αυτόν της κοινωνικής πρόνοιας. Απαγορεύεται το κράτος να επεμβαίνει, διότι θεωρείται άκρατος κρατισμός. Η ελεύθερη αγορά, κατά τους νεοφιλελευθέρους έχει έναν βασικό κανόνα, αυτόν που λέει ότι η κρατική παρέμβαση θεωρείται τροχοπέδη και μειώνει τον ανταγωνισμό, την αποδοτικότητα και την παραγωγικότητα.
Τα τελικά αποτελέσματα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, στα όποια κράτη εφαρμόστηκε αυτή η ιδεολογία, δεν ήταν η αύξηση της παραγωγής και η κυριαρχία της ελευθερίας όπως βαυκαλίζονται οι οπαδοί του, αλλά το εύκολο χρήμα μέσω των χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, χαμηλότεροι μισθοί-όπου το επέτρεπε το κράτος- αυξημένη εργασιακή ανασφάλεια, κερδοσκοπία, διάλυση της αλληλεγγύης, και αύξηση της ανισότητας.
Από την άλλη υπάρχει ο καταπιεσμένος ριζοσπαστισμός της Αριστεράς. Η «πεζοδρομιακή» δράση βασικό συστατικό στοιχείο της αριστερής ταυτότητας, πλέον ξεθώριασε.
Η κατ΄ ευφημισμό αριστερά προτιμά ως κυρίαρχο συστατικό το απόλυτο κράτος. Το κράτος κυρίαρχο σε κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο. Έλεγχος παντού. Όμως το παράδοξο είναι ότι από τη μια θέλει ένα ισχυρό κράτος αλλά από την άλλη επιζητά και κλείνει το μάτι στο νεοφιλελευθερισμό (βλέπε Κίνα). Μισεί όσο τίποτα άλλο τη μεσαία τάξη (βλέπε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και τις κυνικές δηλώσεις στη Βουλή του πρώην υπουργού Οικονομικών Τσακαλωτου).
Η αριστερά πάντοτε ήταν καχύποπτη απέναντι στο κράτος και προσπαθούσε μέσω της δυναμικής πεζοδρομιακής διεκδίκησης να ανέβει στην εξουσία. Τότε και μόνο τότε ξεχνά τη διεκδίκηση και λειτουργεί ως ένα καθαρό νεοφιλελεύθερο κόμμα. Συλλογική δράσηυπάρχει μόνο στο πεζοδρόμιο. Ανεβαίνοντας στην εξουσία τα δόγματα και τα ιδεώδη αλλάζουν άρδην.
Η ριζοσπαστική Αριστερά όταν θα ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη του κόσμου όταν σταματήσει να δρα και να πολιτεύεται ως ένα μικροαστικό κόμμα, όταν θα κερδίσει το μονοπώλιο της πεζοδρομιακής διεκδίκησης με επιχειρήματα, όταν τα ιδεώδη της γίνουν πράξη, τότε ίσως βρεθεί ξανά στη κυβέρνηση.
«Η ιστορία είναι απολύτως ξεκάθαρη - δεν υπάρχει κανένας εναλλακτικός τρόπος τουλάχιστον προς το παρόν για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής των καθημερινών ανθρώπων που μπορεί έστω να συγκριθεί με τις παραγωγικές δραστηριότητες που απελευθερώνει το σύστημα της ελεύθερης επιχειρηματικότητας» Μίλτον Φρίντμαν
«Το εγγενές ελάττωμα του καπιταλισμού είναι η άνιση κατανομή των αγαθών. Το εγγενές ελάττωμα του σοσιαλισμού είναι η ίση κατανομή της δυστυχίας» Ουίνστον Τσώρτσιλ