Δάσκαλος. Τι εστί δάσκαλος; Απλά προφέρουμε τη λέξη από ευγένεια, ή όντως περικλείει όλα τα θαυμαστά έργα της φύσης και τη γνώση που θα πρέπει να διαχυθεί στο μυαλό των παιδιών μέσω της ακουστικής οδού; Μήπως είναι η εν Αρχή θεμελίωσης της κοινωνίας;

 Γράφει ο Γεώργιος Μπακογιάννης
Χημικός Μηχανικός

Όλοι γνωρίζουμε ότι η φύση υπάρχει. Φτάνει όμως απλά να την κοιτάμε ή θα πρέπειπαρατηρώντας της, να εξάγουμεσυμπεράσματα και να ερμηνεύουμε τα σκιρτήματα της.Μάλλον όχι.
Εδώ έρχεται ο «σοφός» δάσκαλος για να αναλύσει και να μας δώσει να καταλάβουμε τα μυστικά της φύσης, της τέχνης, των γραμμάτων.
Έχετε αναρωτηθεί αν θα υπήρχε συντεταγμένη κοινωνία με τη μορφή που έχει σήμερα αν δεν υπήρχαν δάσκαλοι;Φυσικά και θα υπήρχε μια απλή μορφή αυτής, αλλά περισσότερο θα έτεινε να έχει τα χαρακτηριστικά της κοινωνίας των ζωών.
Και παλιά υπήρχαν κοινωνίες, αλλά ήταν άναρχα δομημένες έως ότου εμφανιστήκαν αυτοί, οι «σοφοί»,οι όποιοι μπόρεσαν να κατανοήσουν το χορευτικό ρυθμό της φύσης και να φτιάξουν τις πρώτες κοινωνίες. Απλά διότι ο δάσκαλος είναι αυτός που ημερεύει το αγρίμι, το θηρίοπου λέγεται εγκέφαλος και τον μεταμορφώνει κυριολεκτικά κάνοντας τον να λειτουργεί.
Πόσες φόρες δεν έχουμε δει στα πρόσωπα παιδιών και ανθρώπων το βλέμμα του βοδιού; Έρχεται ο δάσκαλος για να μεταμορφώσει αυτό το βλέμμα σε γερακίσιο κοφτερό βλέμμα.
Η δουλειά του δασκάλου είναι όπως του βυρσοδέψη, όταν καταφέρνει με μαεστρία να μετατρέψει το ακατέργαστο δέρμα σε ένα όμορφο ζεστό πανωφόρι.
Όλοι ακούμε ήχους, κραυγές, αλλά χωρίς το «σοφό» δάσκαλο θα βλέπαμε, όλους αυτούς τους ήχους να μετατρέπονται σε γράμματα και αυτά να μεταδίδονται με ταχύτητα φωτός στα πέρατα της οικούμενης;
Τι θα ήταν η επιστήμη, οι τέχνες, το θέατρο, ο χορός χωρίς τη συμβολή των δασκάλων;
Ο δάσκαλος είναι σαν το γεωργό. Φυτεύει το σπόρο στο μυαλόπαρθένων-γόνιμωνχωραφιών-το οποίο είναι έτοιμο να το καλλιεργήσουν και αυτά με τη σειρά τους να μεταφέρουν τη σοδειά της πνευματικής καλλιέργειας σε επόμενες γενιές.
Χωρίς το δάσκαλο ο λόγος θα σάπιζε άχρηστος μέσα βάλτο του κρανίου μας.
Πλέον η δουλειά του δασκάλου έχασε τα νόημα της κατά το πέρασμα των δεκαετιών. Ενώ η δουλειά του δάσκαλου είναι να τεχνουργεί ανθρώπους, απλά πλέον αναλώνεται τίμια να ετοιμάζει πλάσματα που θα ζήσουν όχι στη φύση αλλά στον «πολιτισμό», όχι στη φύση αλλά σε μια βάρβαρη, αδυσώπητη πόλη.
Κατάντησε και με λύπη μου το λέω η δουλειά του δασκάλου να είναι μια δουλειά ρουτίνας, μια δουλειά που ενώ θα έπρεπε να είναι ξεχωριστή να είναι μια εργασία βαρετή χωρίς οίστρο, έμπνευση περιλαμβάνοντας όχι μόνο όλες της βαθμίδες εκπαίδευσης,ειδικεύσεις ή κατάρτισης.
Η έλλειψη των δασκάλων δημιουργεί μετριότητα παντού. Δημιουργεί ανθρώπινες οντότητες έτοιμες να είναι κομπάρσοι στη ζωή αλλά όχι πρωταγωνιστές. Δε δημιουργεί πρεσβευτές, αλλά υπηρέτες της ζωής, δουλικά και υποταγμένα στην ματαιοδοξία. Ποιος άραγε θα διδάξει σε αυτά τα όντα την έννοια της ελευθερίας;
Ο δάσκαλος είναι ο μόνος που θα διδάξει ότι είναι τέχνη να καταφέρει το παιδί να έχει μόνιμα ένα ανοιχτό βιβλίο.
Ο Δάσκαλος είναι ο μόνος που θα διδάξει και είναι ο μόνος που θα υψώσει στην οντολογική μοναδικότητα της κάθε ξεχωριστής μοναδιαίας ύπαρξης του ατόμου.
Ο δάσκαλος δεν υπαγορεύει, αλλά αποκαλύπτει ολόκληρο τον κόσμο στους μαθητές του.
Ο δάσκαλος είναι αυτός που προκαλεί τους μαθητές του να είναι αυτό που μπορούν να είναι και όχι αυτό που επιθυμεί η σημερινή κοινωνία.
Ο δάσκαλος θα πρέπει να καθοδηγεί σωστά τους μαθητές του. Να τους ανοίξει τα στενά όρια της διδασκαλικής αίθουσαςκαι να τους κεντρίσει το ενδιαφέρον για τον κόσμο, να τους φυτέψει το σπόρο της ανησυχίας, της αμφισβήτησης, να αναρωτιούνται και συνάμα να τους δώσει τη δύναμη να μπορούν να κάνουν κάτι και όχι να μένουν αδρανείς, απαθείς.
Γιατί αυτή είναι η δουλειά του δάσκαλου. Να δουλεύει το μυαλό, όπως οι τεχνίτες δουλεύουν την ακατέργαστη πρώτη ύλη και παραδίδουν προϊόντα απαράμιλλης ομορφιάς και στιβαρότητας.