Το να δίνεις εντολές είναι εύκολο.
Το να απαγορεύεις δραστηριότητες, και κάθε είδους εκδηλώσεις είναι απλό.
Το να μην ακούς τη φωνή της κοινωνίας είναι βολικό.

Γράφει ο Γεώργιος Μπακογιάννης
Χημικός Μηχανικός
Το να ακολουθείς την επιστημονική άποψη χωρίς προηγούμενη επιβεβαίωση μελετών και αποτελεσμάτων επίσης βολεύει.
Το να αφήνεις να διαχέονται διαφορές φωνές βουβές, άναρθρες κραυγές, επίσης βολεύει
Το να μην κοιτάς στα μάτια τη κοινωνία και ειδικά αυτά των παιδιών είναι δειλία
Το να έχεις με δόλο καταφέρει μια κοινωνία από τη μια να έχει χάσει τη φωνή της -να την σκεπάζει ένα πέπλο σιωπής- και συνάμα από την άλλη να έχει χάσει το προσανατολισμό της, τι είναι άραγε; Βολικό, δολιότητα, ή εξυπηρετεί τις ενέργειες της πολιτείας;
Στη χώρα μας πλέον είναι ορατά τα φαινόμενα κοινωνικής κόπωσης. Σωματικά, πνευματικά, συναισθηματικά, κοινωνικά. Οι άνθρωποι αισθάνονται περισσότερο εξουθενωμένοι από ότι συνήθως, επειδή ψυχολογικά, είμαστε σχεδιασμένοι για συνεχή εξέλιξη στη ζωή μας. Αν δεν υπάρχει δομή, ενδιαφέρον, ακόμα και αγάπη στον εαυτό μας στην ημέρα, τότε οι ώρες φαίνονται πιο μεγάλες, επίπονες και αισθανόμαστε ηττημένοι, ληθαργικοί, ακόμα και καταθλιπτικοί. Αποτέλεσμα αυτού, είναι να κάνουμε λιγότερα πράγματα, και να νιώθουμε ηττημένοι.
Σε μια πανδημία που γεννά «θανάτους» και φτώχεια, δυο είναι οι βασικοί συντελεστές που μπορούν να ορθώσουν ανάστημα απέναντι σε αυτή. Η επιστημονική κοινότητα και η πολιτεία.
Όσον αφορά το ρόλο των επιστημόνων, αυτοί παγκοσμίως, πλέον δεν ασχολούνται μόνο με τις βλάβες που προκαλεί η πανδημία στην υγεία, αλλά παράλληλα με τις οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις.
Αναγκάζεται η επιστημονική κοινότητα να παρατηρεί να καταγράφει να αναλύει, διότι βλέπει τον κόσμο που κυκλοφορεί έξω, σε πλατείες, πεζόδρομους και οπουδήποτε υπάρχει ανοιχτός χώρος, χωρίς να νοιάζεται και υπερβολικά για τον συνωστισμό. Η αγωνία των ανθρώπων είναι έκδηλη για το αύριο. Έχει πάει για πολλούς, σε δεύτερη μοίρα ο φόβος από την πανδημία και σε πρώτη ο φόβος για την οικονομική καταιγίδα που έρχεται. Μια κοινωνία κουρασμένη και φοβισμένη για το αύριο.
Μια πανδημία ή μια επιδημία μπορεί να τελειώσει με περισσότερους από ένα τρόπους. Οι ιστορικοί επισημαίνουν ότι συνήθως σε μια πανδημία υπάρχει είτε ένα ιατρικό είτε ένα κοινωνικό τέλος. Η συνέπεια είναι ότι μπορεί να δημιουργηθεί ένταση ανάμεσα στους επιστήμονες και σε ένα μέρος των πολιτών. Το ιατρικό τέλος συμβαίνει, όταν τα νέα κρούσματα και οι θάνατοι σταδιακά εξαφανίζονται χωρίς να αναζωπυρώνονται. Το κοινωνικό τέλος συμβαίνει, όταν ο φόβος της λοίμωξης εξαφανίζεται μεταξύ των ανθρώπων. Δυστυχώς, το δεύτερο μπορεί να συμβεί πριν το πρώτο. Με άλλα λόγια, ένα τέλος μπορεί να ανακηρυχθεί πρόωρα όχι επειδή πράγματι η λοιμώδης νόσος έχει εξαφανιστεί, αλλά επειδή οι άνθρωποι κουράστηκαν να ζουν φοβισμένοι και επειδή συνήθισαν να ζουν με τη νόσο.
Όσον αφορά το ρόλο της πολιτείας σε μια πανδημία μπορούν να γεννηθούν ευκαιρίες όχι μόνο στην ιδιωτική οικονομία αλλά και σε επίπεδο κράτους. Έτοιμη η πολιτεία –παρόλο τις διαβεβαιώσεις της- δεν είναι, μιας και ζούμε κάτι το πρωτοφανές. Η πολιτεία δε πρέπει επ΄ ουδενί να εμφανίσει σημάδια κόπωσης και φαινόμενα αδιαφορίας. Η βασική αποστολή της πολιτείας δεν είναι η επιδοματική πολιτική, αλλά κυρίως να στοχεύσει σε μέτρα ανακούφισης με μόνιμο και σταθερό ρυθμό. Να δημιουργούν προοπτική για το αύριο, να δώσουν λύσεις, ουσιαστικές λύσεις. Χρειάζεται πολιτικό θάρρος, φαντασία και ρίσκο εδώ που βρισκόμαστε. Ας καταργηθούν φόροι που μπήκαν ως έκτακτοι και πήραν μόνιμο χαραχτήρα όπως (ο φόρος επιτηδεύματος, η προκαταβολή φόρου, ο ΕΝΦΙΑ, να στηρίξει τη πραγματική παραγωγική διαδικασία και στους τρεις τομείς). Σίγουρα θα υπάρχουν και άλλες προτάσεις και περαιτέρω εξειδικεύσεις. Η λογική πρέπει να είναι προοπτική και μέλλον. Το να φορτώσουμε τους Έλληνες πρόσθετα φορολογικά βάρη, που δεν θα μπορούν και να πληρωθούν, δεν έχει νόημα.
Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Τώρα είναι η ώρα των σωστών επιλογών, των πολιτικών και υγειονομικών αποφάσεων για τη κυβέρνηση.
Εδώ θα κριθούν και οι επόμενες μετρήσεις της κοινής γνώμης.