Όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις μηδενός εξαιρουμένης έταζαν αναφανδόν λαγούς και πετραχείλια στους πολίτες. Ο Μητσοτάκης σε συνέντευξη του το 09/05/2019 δεν έταξε αλλά άφησε σαφώς να εννοηθεί ότι θα κάνει το καλύτερο δυνατό για την οικονομία

Γράφει ο Γεώργιος Μπακογιάννης
Χημικός Μηχανικός

 η οποία θα αναταθεί και ως αποτέλεσμα αυτής, όλοι οι πολίτες θα είναι ευχαριστημένοι. Είναι και αυτό ένα έμμεσο τάξιμο. Μπορεί να μην είχε τη μορφή των περασμένων ετών, αλλά όταν δηλώνει ότι όλοι οι πολίτες θα ανακουφιστούν εννοεί ότι θα βιώσουμε τη καθημερινότητα πιο άνετα.
Εν τω μεταξύ μας χτύπησε η πανδημία και πάλι «πτου από την αρχή». Η σημερινή κυβέρνηση μπορεί να μην έταξε αλλά και από την άλλη προχωρά με νωχελικά βήματα για την ανακούφιση των οικονομικά πληγέντων από την πανδημία. Προσπαθεί να κερδίσει χρόνο αλλά αυτό δε καλύπτει την ύφεση που έχει πλήξει τα ελληνικά νοικοκυριά. Ένας χρόνος που μπορεί να τρέχει υπέρ της κυβέρνησης αλλά τρέχει αντιστρόφως με ταχύτητα φωτός για τους πληγέντες.
Το να τάζεις τα πάντα στους χαροκαμένους συμπολίτες μας που προσπαθούν να γλιτώσουν τον πνιγμό πιασμένοι από τα μαλλιά τους, είναι ηθικά ανέντιμο. Αν θέλει κάποιος να δραπετεύσει από τις υποσχέσεις του τότε με επιδεξιότητα μεταβιβάζει τις ευθύνες της, σε όποιον άλλον βρίσκει εύκαιρο (συνήθως την αντιπολίτευση).
Η αλήθεια είναι ότι με τη σημερινή κυβέρνηση οι ελεύθεροι επαγγελματίες είδαν για πρώτη φορά μείωση φόρων στα εκκαθαριστικά σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, αλλά αυτό δε φτάνει για να ισορροπήσει το οικονομικό ισοζύγιο.
Παραμένουν ακόμα σε εκκρεμότητα:
1. Η στρατιά των ενάμιση εκατομμυρίων ανέργων και στις κενές θέσεις ζωτικών τομέων του κράτους που έχουν άμεση δυσμενή επίπτωση στο σύνολο της κοινωνίας
2. Η στήριξη της εργασίας μέσω επιδότησης της εργασίας και όχι της ανεργίας
3. Η στήριξη των επιχειρήσεων με ρευστό και τη περαιτέρω στήριξη επαγγελματιών που δεν έχουν ξεπεράσει το οικονομικό σοκ
4. Η στήριξη των ευάλωτων ομάδων και της πολύτεκνης οικογενείας
5. Η στήριξη πρωτογενή τομέα βασικού πυλώνα της οικονομίας
6. Η στήριξη της πρωτοβάθμιας περίθαλψης για όλους τους πολίτες και η ενίσχυση της νοσοκομειακής περίλθαψης, ειδικά σήμερα που εξακολουθούμε να βαλλόμεθα από τη πανδημία.
7. Στήριξη του μισθού στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα
8. Να τρέξουν πλέον με γοργό βήμα τα έργα που θα δώσουν μια ανάσα στην οικονομία
9. Στήριξη της Τοπικής Αυτοδιοικησης
Όλα τα παραπάνω μέτρα δεν είναι τάξιμο, αλλά είναι το χέρι βοήθειας και στήριξης που πρέπει το κράτος να απλώσει στο πολύπαθο ελληνικό λαό.
Ο Παπανδρέου κάποτε όχι στο μακρινό παρελθόν έταξε «ότι λεφτά υπάρχουν» και το πλήρωσε αδρά. Ο Τσίπρας δεν έκανε το αυτονόητο να προστατέψει τον οικονομικό πνεύμονα της κοινωνίας, τη μεσαία τάξη, και το πλήρωσε. Καταληστεύοντας τη μεσαία τάξη έφτιαξε μαξιλαράκι για να το μοιράζει αριστερά και δεξιά με τη μορφή επιδομάτων και όχι να στηρίξει την οικονομία. Ακούγοντας τον στη ΔΕΘ και τα έντεκα σημεία στήριξης που πρότεινε –και μάλιστα χωρίς να τα κοστολογήσει- συνεχίζει να τάζει στους πολίτες. Όμως δεν έχει σημασία μιας και μπορεί να τάζει με ασφάλεια αφού πλέον είναι στην αντιπολίτευση.
Αν ο Μητσοτάκης δε στηρίξει την οικονομία άμεσα, τότε θα έχει τη τύχη των προηγούμενων.
Τα προβλήματα είναι σαφώς πολύ πιο βαθιά από όσο φαίνονται και δεν αφορούν μόνο τους πολίτες αλλά και τους πολιτικούς μιας και αυτοί θα πρέπει να πιέσουν και στο τέλος θα κληθούν να νομοθετήσουν. Το μόνο που μένει είναι να κοιτάξουν να αλλάξουν οπτική γωνία το πώς βλέπουν τα πράγματα και έστω για πρώτη φορά να σταματήσουν να χαϊδεύουν αυτιά και να διαστρέφουν την πραγματικότητα.
Πότε επιτέλους οι πολιτικοί θα αλλάξουν λανθασμένες νοοτροπίες και συνήθειες ετών και να αρχίσουν να ξανακτίζουν από τα συντρίμμια, μια άλλη χώρα χωρίς αγκυλώσεις και επαναλήψεις τους παρελθόντος. Αν τώρα που έχουν όλα τα εργαλεία (ΕΣΠΑ, μαξιλαράκι της προηγούμενης κυβέρνησης, την έκτακτη επιχορήγηση- στήριξη της Ε.Ε λόγω του κορονοιου, πρόγραμμα SURE) δε το κάνουν πότε θα το κάνουν;
Πότε εμείς θα καταλάβουμε πως δεν φταίνε ούτε οι ξένοι, ούτε κάποιοι εξωγήινοι αλλά ο ίδιος μας κακός εαυτός;
Ίσως να είναι η μοναδική φορά στη νεώτερη ιστορία της Ελλάδας που είμαστε αναγκασμένοι ως λαός να τα περιμένουμε όλα από το κράτος, λόγω της αδυναμίας μας να στηρίξουμε το ατομικό ή το οικογενειακό εισόδημα μας.