Με θράσος που πραγματικά εκπλήσσει, πολλές φορές σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος της Ελλάδας, σηκώνει το λάβαρο του αγώνα μετά από μια φυσική καταστροφή. Σύσσωμη η αντιπολίτευση καταδικάζει ένα νομοσχέδιο, αλλά όταν έρχεται στην εξουσία δύσκολα το αλλάζει.

Γράφει ο Γεώργιος Μπακογιάννης
Χημικός Μηχανικός

Εναλλαγή ρόλων εξουσίας, όπου στην ουσία, οι πολιτικοί άρχοντες με όπλο την προσωποπαγή ερμηνεία και εφαρμογή της σχετικής νομοθεσίας ενδιαφέρονται πρωτίστως για την πολιτική τους επιβίωση με τα όποια οφέλη αυτή εξασφαλίζει.
Ποτάμια τα δάκρυα. Κύματα συμπαράστασης στο δοκιμαζόμενο λαό. Κορώνες εκτοξεύονται πανταχόθεν.
Προτάσεις όπως «πρωτοφανή αναλγησία» της κυβέρνησης, «νέα απίστευτη ταλαιπωρία», «λύπη για τον άδικο χαμό», «συμπαράσταση στους δοκιμαζόμενους», «στήριξη της μεσαίας τάξης», «αρωγός το κράτος στην επιχειρηματικότητα» και υποκριτικές δηλώσεις του τύπου «κατόπιν ενεργειών μου και κατόπιν επαφών μου» -που μας θυμίζουν την παλαιοκομματική τακτική του Μαυρογιαλούρου- συνήθως βρίσκονται στη φαρέτρα του λόγου των πολιτικών, όπου με περισσή ευκολία τις εκστομίζουν. Μήπως κοστίζει και κάτι το να τα λες;
Όμως, όταν τα λόγια δε συνάδουν με τις πράξεις, τότε υπάρχει θέμα, όχι μόνο πολιτικό αλλά και ηθικό. Είναι ανήθικο να κοροϊδεύεις ένα ολόκληρο λαό και μάλιστα κατά εξακολούθηση.
Είσαι στην αντιπολίτευση «βγαίνεις στα κάγκελα» μαζί με τον λαό. Είσαι κυβέρνηση είσαι «πίσω από τα κάγκελα» μακριά από το λαό.
Ας σταματήσουν τις κορώνες και τα κροκοδείλια δάκρυα.
Οι πολιτικοί, ή ένας μέρος αυτών υπηρετούν ένα αποδεδειγμένα εγκληματικό πολιτικό σχέδιο, το οποίο το βιώνει όλη η κοινωνία όταν είναι στη κυβέρνηση και μετά όταν εξέλθουν από αυτή «ποιούν τη νήσσαν». Η αξιοπρέπεια εκ μέρους του πολιτικού προσωπικού βέβαια έχει πατώσει, διότι χρησιμοποιούν το ψέμα ως οδηγό, αποκρύπτουν ή διαστρεβλώνουν την αλήθεια και βέβαια πάντα επιρρίπτουν τις ευθύνες στους άλλους. Αυτοί, όσο διαρκούσε η κυβερνητική τους θητεία τα είχαν όλα καλώς καμωμένα. Τελικά η αναξιοπιστία πάει χέρι – χέρι με την κοινωνική αναλγησία.
Οι πολίτες πλέον είναι κουρασμένοι από τα βάρη που έχουν επωμιστεί τόσα χρόνια, είναι κουρασμένοι από την αφερεγγυότητα, από την αναποτελεσματικότητα, από την αδιαφάνεια, την διαπλοκή και από την ανισότητα των πολιτικών μέτρων που επί χρόνια ασκήθηκαν. Είναι απογοητευμένοι, είναι και αγανακτισμένοι, σίγουρα όμως δεν έχουν απολέσει τελείως την μνήμη τους. Θεωρώ ότι υπάρχει το κεράκι της ανάδρασης απέναντι στη πολιτική αναλγησία ακόμα αναμμένο.
Το ερώτημα βέβαια που παραμένει είναι πόσα κροκοδείλια δάκρυα ακόμα σκοπεύουν να χύσουν οι υπηρετούντες για χρόνια τη πολιτική και πόσες περισπούδαστες δηλώσεις του τύπου «κατόπιν ενεργειών μου λύθηκαν τα ζητήματα» μπορούν να κάνουν και παράλληλα να συνεχίζεται ο κατήφορος της κοινωνίας, αλλά και της Ελλάδας; Οξύμωρο αλλά πραγματικότητα.