Πρέπει κάποια στιγμή να ακούσουμε τη φωνή που υπάρχει μέσα μας. Μία φωνή που θα πρέπει να την απελευθερώσουμε, που θα της δώσουμε χρώμα και χροιά. Μια φωνή που υπάρχει, αλλά εμείς έχουμε καταφέρει να την περιορίσουμε. Τραγικό.
Γράφει ο Γεώργιος Μπακογιάννης
Χημικός Μηχανικός
Μια φωνή που θα μας ομιλεί για την αξιοποίηση του διαθέσιμου χρόνου στην καθημερινότητά μας.
Μια φωνή, η όποια θα ηχήσει πρώτα στα αυτιά μας και μετά στους άλλους.
Μια φωνή, που πρέπει να φτάσει έως στους « εις ώτα μη ακουόντων».
Μια φωνή, που να μας λέει να αυξήσουμε τις πνευματικές μας δυνάμεις και να τις αξιοποιήσουμε για να εκπληρώσουμε το χρέος απέναντι στη κοινωνία.
Μια φωνή, που να μας λέει, ότι σπαταλήσαμε το χρόνο μας σε ατέρμονες διασκεδάσεις και τώρα ως απλοί θεατές παρακολουθούμε από μακριά τις εξελίξεις της ζωής.
Μια φωνή, η οποία να μας εγκαλεί γιατί επιτρέψαμε να φύγει ο χρόνος από κοντά μας χωρίς να τον αξιοποιούμε.
Μια φωνή-ξύπνημα, απαραίτητη για τη κοινωνική συνύπαρξη και τη συγκρότηση της προσωπικότητά μας.
Μια φωνή, για το «κοινωνείν».
Μια φωνή, που να ομιλεί για τις παιδαγωγικές ανάγκες των παιδιών μας, τους γέροντες γονείς που δεν μπορούν να σηκώσουν τα προβλήματα της υγείας της ηλικίας τους.
Μια φωνή, που να τολμά να πει στην εκάστοτε κυβέρνηση, ότι η έλλειψη εργασίας στους ανθρώπους προκαλεί ανικανότητα αντιμετώπισης της ψυχοσωματικής κατάστασης της ζωής.
Μια φωνή, όπου να τονίζει ότι η ανεργία ταπεινώνει και στιγματίζει τον άνθρωπο. Ότι προκαλεί πολλές φορές τραύματα μη αναστρέψιμα με αποτέλεσμα αυτής της τακτικής να συνυπάρχει πάντα η αθλιότητα και η ανέχεια.
Μια φωνή, όπου να προειδοποιεί ότι οι ρυθμοί του τεχνικού και οικονομικού σχεδιασμού στις παγκοσμιοποιημένες κοινωνίες της εποχής μας είναι ταχύτατες και απροσπέλαστες σε όλους τους ανθρώπους.
Μια φωνή, που να προειδοποιεί ότι οι πολιτικές ισοπεδώνουν ευημερούσες κοινωνίες και τις μετατρέπουν σε άβουλα όργανα για τους άπληστους κερδοσκοπικούς σκοπούς τους.
Μια φωνή, που να ερωτάει πόσο χρόνο διαθέτουν οι εκπρόσωποι της ελληνικής Βουλής ασχολούμενοι με τις αερολογίες αποφάσισαν να ανοίξουν ένα μόνιμα συννεφιασμένο ουρανό για τους Έλληνες πολίτες.
Μια φωνή, που με αγανάκτηση να ρωτά «μέχρι πότε μπορούν να αντέξουν οι άνθρωποι αυτή τη μιζέρια και την παρακμή;»
Μια φωνή, που να λέει γιατί τρέχεις ανθρωπάκο; Επειδή τρέχουν οι άλλοι; Σαν αυτά τα τεράστια κοπάδια μικρών ψαριών με αποτέλεσμα να γινόσαστε εύκολα βορά στα αρπακτικά. Δε σου προκαλεί τρόμο η ομοιότητα; Μάλλον περισσότερο σε τρομάζει να διαφέρεις.
Δεν ακούς τη φωνή που σου ομιλεί και σου λέει ότι δε μπορεί να κυλάει όλη σου η ζωή με αυτό τον τρόπο;
Ακολουθείς το ρεύμα ενώ η καρδιά σου, φωνάζει, ωρύεται και σε τραβάει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Εσύ όμως προτιμάς να ακούς τη φωνή των άλλων που σε παγιδεύει.
Έχει μεγαλύτερη αξία η φωνή του άλλου από τη δική σου;
Μια φωνή, που σου λέει να ξοδεύεις για πράγματα που δε σε ικανοποιούν στο μέγιστο, να κάνεις το τραπέζι σε ανθρώπους που δεν συμπαθείς, να ντρέπεσαι να πεις ποιός είσαι γιατί θα σε κρίνουν, να φοβάσαι να κλάψεις γιατί αυτόματα θεωρείσαι αδύναμος, να εξαντλείσαι από δίαιτες γιατί ξέρεις πως λίγοι πλέον έχουν την υπομονή να σε γνωρίσουν πραγματικά.
Δεν ακούς τη φωνή σου που σου λέει ότι δε θα σε αγαπήσουν για το όμορφο σου σώμα,
αλλά ούτε για τα ακριβά σου ρούχα.
Μα δεν κουράστηκες ακόμα να ακούς όλους αυτούς;
Δεν εξαντλήθηκες να προσπαθείς να υπακούς στο εφήμερο στο παροδικό;
Αν χρειαστεί βυθίσου στην σιωπή, και άκουσε τη φωνή σου όταν σε επισκέπτεται και αφιέρωσε χρόνο να δεις τι θα σου πει.
Άφησε λίγο στο περιθώριο τις άλαλες φωνές που καλλιεργούν το σήμερα.
Δεν έχεις καταλάβει ότι η φωνή που ακούς, την ακούν και οι άλλοι και γίναμε όλοι ίδιοι. Γίναμε μάζα. Ποια είναι η διαφορετικότητα μας; Ποια είναι η μοναδικότητα μας;
Άκουσε τη φωνή και απαλλάξου από τις σκιές που σκεπάζουν τον εαυτό σου και που κρύβουν αυτό που πραγματικά είσαι.
Δες καθαρά όσα πραγματικά αγαπάς, όσα σε ενδιαφέρουν, όσα ονειρεύεσαι, όσα απεχθάνεσαι, όσα βαριέσαι.
Άρχισε να ζεις όπως σε προστάζει η ψυχή σου γιατί δεν θα είσαι εδώ αιώνια. Δεν είναι κρίμα να ζεις την ζωή σου σαν να είσαι κάποιος άλλος;
Η δύναμη σου είσαι εσύ.
Και αν σε κρίνουν που είσαι ο εαυτός σου, που είσαι μοναδικός, που είσαι διαφορετικός απ' όσα έχουν συνηθίσει, μην φοβηθείς, απλά δείξε τον δρόμο, το δικό σου δρόμο, φωνάζοντας με τη μοναδικότητα της φωνής που διαθέτει η ψυχή σου.
