Επί χρόνια ο Έλληνας πιστεύει ότι το κράτος είναι ένα μαρσιποφόρο θηλαστικό με μια δυνατή εξάρτηση μεταξύ κράτους και πολιτών. Ο πολίτης πιστεύει και θεωρεί αυτονόητο, ότι πρέπει να βρίσκεται σε μια διαρκή θαλπωρή μέσα στο μάρσιπο του κράτους να τον φροντίζει και με περίσσεια στοργή να του προσφέρει ασφάλεια, σταθερότητα, εργασιακή ειρήνη.

Γράφει ο Γεώργιος Μπακογιάννης
Χημικός Μηχανικός

Το αυτονόητο του μάρσιπου κυριαρχεί στο πολίτη όμως κάνει ένα μεγάλο λάθος. Έχει ξεχάσει το αυτονόητο το όποιο είναι για να μπορέσει το κράτος να προσφέρει στο πολίτη θα πρέπει αυτό να έχει πόρους, ικανούς για να θρέψει το 100% των πολιτών. Για να συμβεί αυτό από τη στιγμή που το κράτος δε παράγει πλούτο, θα πρέπει από τη μια να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις δημιουργίας πλούτου και από την άλλη μέσω της εφορίας να τον αναδιανείμει.
Για δεκαετίες ο Έλληνας ζούσε με την εικόνα ενός εύρωστου οικονομικά κράτους αλλά όπως αποδεδείχθηκε ήταν σαθρό. Αν σε αυτό προσθέσουμε τα ισχυρά στερεότυπα και τις εμμονικές αντιλήψεις, τότε συμπληρώνεται με ευκολία το παζλ της πλήρους και ασφυκτικής εξάρτησης των πολιτών από το κράτος, τις δομές του και τις λειτουργίες του.
Όπως είχε γράψει και ο George Orwell, «έχουμε ναυαγήσει και βυθιστεί τόσο βαθιά, που η επαναδιατύπωση της έννοιας και του ορισμού του αυτονόητου, αποτελεί το πρώτο βασικό μας καθήκον».
Πιο είναι λοιπόν το αυτονόητο; Πως το κράτος, δεν μπορεί από μόνο του να δημιουργεί θέσεις απασχόλησης και να γιγαντώνεται εις βάρος της πραγματικής οικονομίας. Πως το κράτος, δεν μπορεί να παρέχει επιδόματα και συντάξεις, αν αυτά δεν προκύπτουν από το μεγάλωμα της οικονομίας. Πως το κράτος, δεν είναι το κέντρο του κόσμου. Πως το κράτος, πρέπει να αλλάξει ρόλο. Πως το κράτος, πρέπει να συνεπικουρεί και να υποβοηθά την πραγματική οικονομία και την ανάπτυξη. Πως το κράτος, δεν παράγει πλούτο από μόνο του, αλλά πως στηρίζεται και βασίζεται στον πλούτο που παράγουν οι παραγωγικές δυνάμεις, η ιδιωτική οικονομία και η επιχειρηματικότητα.
Το κράτος τροφός λειτουργούσε απολύτως πατερναλιστικά. Έθετε τους πολίτες κάτω από τη σκέπη του υποσχόταν μέχρι πρόσφατα να τους φροντίζει, να μεριμνά για τα προβλήματα τους να τα επιλύει, να τους εφησυχάζει, αλλά φρόντιζε παράλληλα να τους «αφαιρεί» την ατομική ευθύνη για να μη δημιουργεί κοινωνικές εκρήξεις.
Το κράτος δε μπορεί να χρησιμοποιεί τον ρόλο του αφέντη-τιμωρού για να γίνει τροφός του λαού. Αυτό δοκιμάστηκε για πολλά χρόνια και απέτυχε όχι μόνο στην χώρα μας, αλλά και στις πρώην χώρες του σοσιαλιστικού μπλοκ.
Τις προσδοκίες του μαρσιποφόρου θηλαστικού τις καλλιεργούσαν τα κόμματα στην Ελλάδα, τα οποία δεν είναι κόμματα αρχών και ιδεών. Είναι πολυσυλλεκτικά συνονθυλεύματα, κόμματα προσωποπαγή, με διακριτή ιεραρχία και εσωτερική χαρτογράφηση. Αποτελούνται από βαρωνείες-αν εξαιρέσεις το ΣΥΡΙΖΑ διότι δε πρόλαβε να ριζώσει, αν και μας έσωσε σημάδια των προθέσεων του καταστρέφοντας οικονομικά τη μεσαία τάξη - και φέουδα προώθησης και προαγωγής προσωπικών και συντεχνιακών συμφερόντων. Οι χρόνιες και παθογόνες συντεχνίες των ισχυρών με τις εκάστοτε κυβερνήσεις απαξίωσαν το ρόλο του κράτους. Το κράτος από υπηρέτης του λαού μετατράπηκε σε υπηρέτη των ισχυρών. Οι πολιτικοί διέμειναν το δημόσιο χρήμα, το χρήμα των φορολογουμένων, όχι ως συνετοί διαχειριστές του, αλλά ως νεόπλουτοι κάτοχοι και ιδιοκτήτες του. Και είναι ευνόητο ότι δεν πολυενδιαφέρονταν για την αποτελεσματική, τη δίκαιη ή την ανταποδοτική διάθεση του.
Το μέλημα του κράτους είναι μέσω διαχειριστικών, εύχρηστων και χρηστικών εργαλείων όπως της ανάτασης του δικαίου, τη λειτουργική παιδεία, την εύρυθμη δημόσια διοίκηση, το άνοιγμα των αγορών, την ελευθερία στις οικονομικές συναλλαγές και την εμβάπτιση της επιχειρηματικότητας μέσα σε συνθήκες ανταγωνισμού και καινοτομίας, και την ανεξάρτητη τοπική αυτοδιοίκηση να δημιουργήσει το κατάλληλο οικονομικό περιβάλλον για την ευημερία του λαού του.
Το μέλημα του κράτους είναι να ωθήσει τους πολίτες να δημιουργούν και να παράγουν, αντί να βελτιώσει το καταθλιπτικό επενδυτικό περιβάλλον και να απελευθερώσει τις αγορές, ώστε η μηχανή της οικονομία να πάρει μπροστά.
Το κράτος πλέον πρέπει να αντιληφθεί ότι ο άνθρωπος από τη φύση του χρειάζεται την ελευθερία και το κίνητρο. Ο άνθρωπος δε μπορεί να ζει και να δημιουργεί σε ένα στείρο περιβάλλον. Η απουσία κινήτρων βαλτώνει τον άνθρωπο. Εάν απουσιάζει η ζωογόνος εκείνη δύναμη, που σου υπόσχεται ένα καλύτερο αύριο, μια ανταμοιβή για τις προσπάθειες και τους κόπους σου, δεν έχεις λόγο να προσπαθήσεις για το καλύτερο.
Να δοθεί ένα οριστικό τέλος στην αντίληψη της εμπλοκής του κράτους σε όλη της σφαίρα της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής.