Ακόμα και αν όλες οι άλλες συνθήκες υπάρχουν για την υπέρβαση της κρίσης και για μια προοδευτική πορεία της χώρας, η απουσία και μόνο της εθνικής, κοινωνικής και πολιτικής συνεννόησης ακυρώνει με απόλυτο τρόπο αυτή τη δυνατότητα.
Όχι μόνο δεν υπάρχει αυτή η προϋπόθεση, αλλά ζει και βασιλεύει εδώ και σχεδόν δέκα χρόνια η αντίθετή της κατάσταση, η πολιτική μίσους και διχασμού του λαού.
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη και εμβριθής ανάλυση για την τεκμηρίωση αυτής της θεώρησης. Η ιστορία της χώρας δίνει πολλά παραδείγματα αυτής της συσχέτισης μεταξύ παρουσίας πολιτικού διχασμού και παρακμής της κοινωνίας μας. Η συγκρότηση και η διαμάχη των κομμάτων στη δημιουργία του ελληνικού κράτους με βάση τα συμφέροντα των ξένων δυνάμεων και η απαξίωση των μεγάλων πρωταγωνιστών του 1821 (Κολοκοτρώνη, Ανδρούτσου κλπ), η σύγκρουση Βενιζελικών – βασιλικών, ο μεγαλοϊδεατισμός και η Μικρασιατική Καταστροφή, το γλωσσικό ζήτημα, ο εμφύλιος πόλεμος, οι πολλαπλές δικτατορίες, η απριλιανή χούντα και η τραγωδία της Κύπρου είναι τραγικές περιπτώσεις και αποδεικτικές του πόσο ο διχασμός τρώει τις εθνικές και κοινωνικές σάρκες.
Όμως η ερμηνεία της ιστορίας δεν είναι απλά και μόνο μια εξήγηση του τι έχει συμβεί αλλά προπάντων η άντληση σχεδόν βέβαιων συμπερασμάτων για τη χάραξη πολιτικών επιλογών του παρόντος και του μέλλοντος. Ιστορία δεν είναι μόνο μια συλλογική αφήγηση, που διδάσκεται στα σχολεία, για να μεταβιβαστεί το πολιτιστικό φορτίο ενός λαού και να συνεχιστεί το νήμα του συλλογικού αγώνα ενός έθνους. Ιστορία είναι πριν από όλα το πεδίο, με το οποίο κατανοείται καλύτερα από κάθε άλλο πεδίο η πραγματικότητα και με το οποίο πλάθεται το μέλλον. Βέβαια υπάρχει η γνωστή ρήση, ότι ένα πράγμα διδάσκει η ιστορία ότι δεν διδασκόμαστε απ’ αυτή… Άλλωστε η κατ’ επανάληψη συλλογική και πολιτική τάση μας για ακραία πόλωση – και παρά τα τόσο επιζήμια για τη ζωή μας και για τον τόπο μας αποτελέσματα – καταδεικνύει το αληθές της προηγούμενης πρότασης.
Αλλά και η πολιτική θεωρία και η κοινωνιολογία – ανεξάρτητα από το ιδεολογικό τους περιεχόμενο και τον αντίστοιχο προσανατολισμό – συγκλίνουν σε αυτό το συμπέρασμα. Η σχετική αιτιολόγηση είναι απλή. Η τυφλή πόλωση και η δημιουργία συγκρουσιακών στρατοπέδων μειώνει τη δημιουργικότητα, γιατί οι δυνάμεις μας στρέφονται στην άβυσσο της αλληλοεξόντωσης και της καταστροφής. Η διαμόρφωση κλίματος μίσους διαβρώνει τις κοινωνικές λειτουργίες, δηλητηριάζει τις ανθρώπινες σχέσεις. Υπονομεύει κάθε έννοια διαλόγου. Αλλά αυτό δεν σημαίνει στην πράξη ακύρωση της ίδιας της δημοκρατίας αφού το οξυγόνο της και το πρώτο των πρώτων καταστατικό στοιχείο της είναι ο διάλογος και η ελευθερία έκφρασης…
Ποιοι όμως είναι υπεύθυνοι για τη σημερινή κατάσταση του διάχυτου και κραταιού μίσους όλων εναντίον όλων. Κάποιοι θα ισχυριστούν ότι είναι εκείνες οι πολιτικές και εκείνα τα κόμματα που οδήγησαν τη χώρα στην κρίση. Πρόκειται όχι για ρηχή προσέγγιση αλλά για απόλυτα λανθασμένη. Και αποτελεί ενεργό στοιχείο για την αναπαραγωγή της κρίσης. Η κρίση της χώρας μας δεν είναι μόνο οικονομική, δεν είναι μόνο ενδογενής και κυρίως δεν είναι μόνο ευθύνη ενός κόμματος – μακάρι να ήταν έτσι γιατί θα ήταν και εύκολη η υπέρβασή της…
Και ενώ ξέρουμε ποιοι εκμεταλλεύτηκαν κυρίως την κρίση για να γευθούν την εξουσία – που δεν ήταν ούτε στον ορίζοντα της πιο τρελής φαντασίωσής τους -, συνεχίζουν τον ίδιο αδιέξοδο δρόμο. Είναι τα αδελφά στην εξαπάτηση και στη δημαγωγία κόμματα ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και ΑΝ.ΕΛ. που πρώτο και ίσως μοναδικό μέλημά τους είναι η τυφλή κομματική πόλωση για να διασώσουν μεγαλύτερα κομμάτια των ερειπίων της πολιτικής τους αλλά και της δικής τους οντότητας. Έφτασαν στο σημείο να διαπραγματευτούν ένα μείζον εθνικό θέμα όχι απλά μόνοι τους αλλά και να εξαπατούν με τον πιο προκλητικό τρόπο το λαό κατηγορώντας τα άλλα κόμματα που δεν συμφωνούν μαζί τους στις μονομερείς και αυθαίρετες επιλογές τους, αν και το ένα κυβερνητικό κόμμα διαφωνεί απόλυτα στις επιλογές αυτές!
Τέτοια πολιτική ηλιθιότητα και χυδαία προκλητικότητα δεν έχει ζήσει καμιά γενιά των σημερινών Ελλήνων. Τα απόνερα αυτής της πολιτικής φυσικά είναι πολύ κοντά… Και επειδή στην πορεία προς τις εκλογές το κλίμα του μίσους και από τα δύο συγκυριακά μεγάλα κόμματα θα γίνεται όλο και πιο νοσηρό, μια λύση υπάρχει: η κοινωνική καταδίκη της σαπίλας και της παρακμής που κουβαλάει ο ακραίος διχασμός.
