«Δεν μπορεί να σταθεί όρθια μια πολιτεία της οποίας ποδοπατούνται οι νόμοι, οι θεσμοί», έλεγε ο Σωκράτης. Όταν το εκάστοτε κυβερνών κόμμα θεωρεί «λάφυρο» το κράτος με την ανάληψη της εξουσίας τότε αυτό το κράτος είναι καταδικασμένο να πεθάνει.

Η βασική αρχή του λαϊκισμού ήταν πάντα «το χάιδεμα των αυτιών» των πολιτών. Συνήθως ο λαϊκισμός προερχόταν από την εκάστοτε αντιπολίτευση, η οποία ήθελε να καρπωθεί την δυσαρέσκεια και την απογοήτευση της κοινής γνώμης από την κυβερνητική πολιτική

Σε όλες σχεδόν τις εκλογές επιβεβαιώνονταν δύο σημαντικές μεταβολές:

Α.Η λαϊκή δυσαρέσκεια κατά της πολιτικής του κυβερνώντος κόμματος που θεωρούνταν υπεύθυνο για την ακρίβεια, την οικονομική κρίση και τη γενική δυσπραγία με τη δημαγωγία των αντιπάλων να βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να καρποφορήσουν οι επιδιώξεις τους, και

Β. Το αντίπαλο κόμμα να συνασπίζεται από οπαδούς και να εμφανίζεται ως εκλογικό φόβητρο.

Ας δούμε όμως μερικά παραδείγματα εφαρμογής του λαϊκισμού

1.Ο ένας ήθελε διάκριση των εξουσιών και την ανάπτυξη της ιδιωτικής οικονομίας μέχρι την αυτονόμησή της. Ο άλλος, θεωρούσε ότι «εθνική» ήταν αυτή καθαυτή η ανάπτυξη του ανάμικτου «κρατικο-κοινωνικού» συγκροτήματος μέσα στο οποίο έδρευαν αναπόσπαστα και τα ιδιωτικά συμφέροντα

2.Το κράτος για τον έναν ήταν εργαλείο για οικονομική ανάπτυξη, ενώ για τον άλλον ήταν αντικειμενικός στόχος.

3.Ο ένας επεδίωκε την ενίσχυση της οικονομίας και την αποδυνάμωση της πολιτικής εξουσίας, ενώ ο άλλος το ακριβώς αντίθετο: ισχυρή πολιτική εξουσία που να ελέγχει την οικονομία.

4.Ο ένας προέταξε την οικονομική ανόρθωση στην εθνική ολοκλήρωση, με άξονα την προσέλκυση κεφαλαίων από το εξωτερικό. Ο άλλος αναποδογύρισε τις προτεραιότητες αυτές και προέταξε το εθνικό πρόβλημα στηριζόμενη στα μικροαστικά στρώματα της κομματικής και διοικητικής γραφειοκρατίας, τα οποία ήθελαν να εκμεταλλευθούν την παρουσία του για δικό τους όφελος.

5.Από τη μια μεριά η κυβέρνηση συμπλήρωνε το φορολογικό, το οικονομικό και το νομοθετικό της πρόγραμμα και από την άλλη η αντιπολίτευση επιδιδόταν σε λυσσαλέες επιθέσεις, σε διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις .

Ό,τι κατηγορούσε το ένα κόμμα στην αντιπολίτευση το εφάρμοζε ως κυβέρνηση!

Οι αντιπολιτεύσεις για την εξασφάλιση του περιβόητου κομματικού οφέλους ή την αποφυγή του ξορκισμένου πολιτικού κόστους, συνεχώς αντιδρούσαν σε ότι καλό για τον τόπο προωθούνταν από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, ενώ, παραλλήλως, επιδίδονταν στο γνωστό εθνικό σπορ των παροχών και των υποσχέσεων , τις οποίες «ξεχνούσε» συνήθως όταν κέρδιζαν, τις εκλογές και σχημάτιζαν κυβέρνηση.

Ο ελληνικός λαός, ουδέποτε σχεδόν διδάχθηκε από τα παθήματά του, διέψευδε με τις επιλογές του, τις δικές του προσδοκίες, αλλά ταυτόχρονα συνέτριβε ρήσεις, θυμόσοφα γνωμικά και παρακαταθήκες. Επέτρεψε με την απάθεια του την επικράτηση του κομματισμού, του λαϊκισμού και της δημαγωγίας.