Το ελληνικό ξενοδοχείο θα μπορούσε να συνεισφέρει καθοριστικά και πολλαπλασιαστικά στο τοπικό εισόδημα και στην απασχόληση εάν δεν βίωνε αυτό το καθεστώς της υπερφορολόγησης, με κορωνίδα τον πρόσφατο φόρο διαμονής

ο οποίος δεν ενέχει κανέναν ανταποδοτικό και αναπτυξιακό χαρακτήρα αλλά αποτελεί ένα καθαρά εισπρακτικό -και επί της ουσίας υφεσιακό- μέτρο για τον οποίο είναι επιτακτική ανάγκη να ξεκινήσει άμεσα μια ουσιαστική συζήτηση για την κατάργησή του.

Εκτός όμως από τη φορολογία είναι και το ζήτημα των βραχυχρόνιων μισθώσεων ακινήτων με την πρακτική αθέμιτου ανταγωνισμού που συνιστούν, με παράλληλες αρνητικές επιπτώσεις οι οποίες συνδέονται με την αύξηση των ενοικίων, την πίεση των οικογενειακών εισοδημάτων των πιο αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων, την αλλοίωση της φυσιογνωμίας ολόκληρων περιοχών, τα μείζονα ζητήματα υγιεινής κι ασφάλειας λόγω ελλιπούς ελέγχου, θέματα τα οποία δεν μπορούν να επιλυθούν απλά με ένα νόμο που φορολογεί τα εισοδήματα από αυτή τη δραστηριότητα και μάλιστα με μειωμένους φορολογικούς συντελεστές.